سید حسن غزنوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۴۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای کرده بسی جفا به جای دل من</p></div>
<div class="m2"><p>از عشق تو شد ز جای پای دل من</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>یک روز نجسته رضای دل من</p></div>
<div class="m2"><p>این است و از این بتر سزای دل من</p></div></div>

دیوان سید حسن غزنوی به اهتمام سید محمدتقی مدرس رضوی، اساطیر ۱۳۶۲ - سید حسن غزنوی (اشرف) - تصویر ۳۵۲

شمارهٔ ۱۴۶

ای کرده بسی جفا به جای دل من
از عشق تو شد ز جای پای دل من
یک روز نجسته رضای دل من
این است و از این بتر سزای دل من

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از درد و رنجی که عشق معشوقش به او داده سخن می‌گوید. او احساس می‌کند که عشق معشوقش باعث آسیب به دل او شده و در این رابطه هیچ رضایتی نیافته است. در نهایت، شاعر به این نکته اشاره می‌کند که سزای دل او، با تمام دردها و مشکلات، چیزی بیشتر از این نیست.

شمارهٔ ۱۴۴

شمارهٔ ۱۴۵

هوش مصنوعی: تو به من بسیار آسیب زدی، اما عشق تو باعث شده که دل من به طور کامل زیر و رو شود.

ای کرده بسی جفا به جای دل من

از عشق تو شد ز جای پای دل من

هوش مصنوعی: یک روز به دنبال رضایت قلبی‌ام هستم و از این بیشتر، سزاوار دل من است.

یک روز نجسته رضای دل من

این است و از این بتر سزای دل من

شمارهٔ ۱۴۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها