سید حسن غزنوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۳۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا چنگ بر آن سنبل پرتاب زدیم</p></div>
<div class="m2"><p>وز چهره به نام تو زر ناب زدیم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>زنهار خیال را به مهمان به فرست</p></div>
<div class="m2"><p>کز آتش دل خانه چشم آب زدیم</p></div></div>

شمارهٔ ۱۳۹

تا چنگ بر آن سنبل پرتاب زدیم
وز چهره به نام تو زر ناب زدیم
زنهار خیال را به مهمان به فرست
کز آتش دل خانه چشم آب زدیم

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به زیبایی معشوق اشاره کرده و از عشق و علاقه خود به او سخن می‌گوید. او با تصویرسازی از زیبایی‌ها و دل‌باختگی، حسرت و شور و شوق خود را بیان می‌کند و از آتش درون دلش که مانند آبی بر چشمش می‌نشیند، سخن می‌گوید. در واقع، عواطف عمیق و عاشقانه او به خوبی حس می‌شود.

شمارهٔ ۱۳۷

شمارهٔ ۱۳۸

هوش مصنوعی: وقتی که دست به چنگ زدن آن گل خوشبو زدیم، با زیبایی و پرستیژ چهره‌ات درخشش و جذابیت خاصی پیدا کردیم.

تا چنگ بر آن سنبل پرتاب زدیم

وز چهره به نام تو زر ناب زدیم

هوش مصنوعی: توجه داشته باش، خیال را به مهمان بفرست، زیرا ما از آتش دل و ناراحتی در چشم‌هایمان اشک ریخته‌ایم.

زنهار خیال را به مهمان به فرست

کز آتش دل خانه چشم آب زدیم

شمارهٔ ۱۳۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده