سید حسن غزنوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۳۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>نزدیک تو ای از همه کس کم که منم</p></div>
<div class="m2"><p>کس نیست چنین خسته و در هم که منم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بر تو چه گره زنم در آن تو که توئی</p></div>
<div class="m2"><p>وز من چه گشاید اندرین غم که منم</p></div></div>

دیوان سید حسن غزنوی به اهتمام سید محمدتقی مدرس رضوی، اساطیر ۱۳۶۲ - سید حسن غزنوی (اشرف) - تصویر ۳۵۲

شمارهٔ ۱۳۴

نزدیک تو ای از همه کس کم که منم
کس نیست چنین خسته و در هم که منم
بر تو چه گره زنم در آن تو که تویی
وز من چه گشاید اندرین غم که منم

هوش مصنوعی: در این شعر، گوینده به احساس تنهایی و ناامیدی خود اشاره می‌کند. او می‌گوید که هیچ کس به اندازه او خسته و درهم نیست و در عین حال، از محبوبش می‌خواهد که به او کمک کند. او در می‌یابد که مشکلاتش آنقدر عمیق است که نمی‌داند چگونه می‌تواند به محبوبش ابراز کند که چه بر او گذشته است.

شمارهٔ ۱۳۲

شمارهٔ ۱۳۳

هوش مصنوعی: نزدیک تو، ای کسی که برای من بی‌نظیری، من در میان همه، تنها کسی هستم که این‌قدر خسته و پریشان‌حالم.

نزدیک تو ای از همه کس کم که منم

کس نیست چنین خسته و در هم که منم

هوش مصنوعی: من چه می‌توانم برای تو انجام دهم وقتی که خودت هستی و چه راهی می‌تواند برای من در این غمگینی که دارم باز شود؟

بر تو چه گره زنم در آن تو که توئی

وز من چه گشاید اندرین غم که منم

شمارهٔ ۱۳۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده