سید حسن غزنوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از علم زمین و آسمان می گیرم</p></div>
<div class="m2"><p>وز عقل عنان این و آن می گیرم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گوئی چه کشی رنج که یک جان داری</p></div>
<div class="m2"><p>این بین که به یک جان دو جهان می گیرم</p></div></div>

دیوان سید حسن غزنوی به اهتمام سید محمدتقی مدرس رضوی، اساطیر ۱۳۶۲ - سید حسن غزنوی (اشرف) - تصویر ۳۴۷

شمارهٔ ۱۳۰

از علم زمین و آسمان می گیرم
وز عقل عنان این و آن می گیرم
گویی چه کشی رنج که یک جان داری
این بین که به یک جان دو جهان می گیرم

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به قدرت علم و عقل اشاره می‌کند و بیان می‌کند که از دانش و تفکر خود استفاده می‌کند تا به عمق وجود و زندگی پی ببرد. او به این حقیقت می‌رسد که با داشتن یک جان، می‌تواند به دو جهان ارتباط برقرار کند و این مهم را برای دیگران نیز به چالش می‌کشد. به طور کلی، او به ارزش علم و اندیشه در شناخت جهان و زندگی اشاره دارد.

شمارهٔ ۱۲۸

شمارهٔ ۱۲۹

هوش مصنوعی: من از دانش و آگاهی زمین و آسمان بهره می‌برم و با عقل و خرد خود، کنترل و هدایت این و آن را به عهده می‌گیرم.

از علم زمین و آسمان می گیرم

وز عقل عنان این و آن می گیرم

هوش مصنوعی: گویا چه رنجی را تحمل کرده‌ای، به خاطر اینکه یک زندگی داری. ببین که من با یک زندگی، دو جهان را به دست می‌آورم.

گوئی چه کشی رنج که یک جان داری

این بین که به یک جان دو جهان می گیرم

شمارهٔ ۱۲۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده