سید حسن غزنوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>کس را ز فراق نیست این غم که مراست</p></div>
<div class="m2"><p>این سوز دل و دو چشم پرنم که مراست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>وین کار نکو ز عشق درهم که مراست</p></div>
<div class="m2"><p>جز مایه درد نیست مرهم که مراست</p></div></div>

دیوان سید حسن غزنوی به اهتمام سید محمدتقی مدرس رضوی، اساطیر ۱۳۶۲ - سید حسن غزنوی (اشرف) - تصویر ۳۳۵

شمارهٔ ۱۲

کس را ز فراق نیست این غم که مراست
این سوز دل و دو چشم پرنم که مراست
وین کار نکو ز عشق درهم که مراست
جز مایه درد نیست مرهم که مراست

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از درد فراق و عشق سخن می‌گوید و بیان می‌کند که این غم و اندوه خاص اوست. سوز دل و اشک‌هایش تنها مختص اوست و هیچ چیزی نمی‌تواند این درد را تسکین دهد. از نظر او، این عشق و آلامش تنها منبع درد است و مرهمی برای آن وجود ندارد.

شمارهٔ ۱۰

شمارهٔ ۱۱

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به اندازه من از جدایی رنج نمی‌برد؛ این دل‌سوزی و اشک‌های پر از غمم خاص من است.

کس را ز فراق نیست این غم که مراست

این سوز دل و دو چشم پرنم که مراست

هوش مصنوعی: این کار زیبا که به خاطر عشق انجام می‌دهم، تنها به من درد می‌دهد و هیچ تسکینی برای من فراهم نمی‌کند.

وین کار نکو ز عشق درهم که مراست

جز مایه درد نیست مرهم که مراست

شمارهٔ ۱۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده