سید حسن غزنوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دل گرچه ز هجرت سپر تیر بلاست</p></div>
<div class="m2"><p>تن گرچه ز اندوه تو چون موی بکاست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا از تو مرا هنوز امید وفاست</p></div>
<div class="m2"><p>از من تو بدان که هیچ کج ناید راست</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱

دل گرچه ز هجرت سپر تیر بلاست
تن گرچه ز اندوه تو چون موی بکاست
تا از تو مرا هنوز امید وفاست
از من تو بدان که هیچ کج ناید راست

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به تلخی هجرت و دردهای ناشی از آن اشاره می‌کند. دل او از دوری معشوق به شدت مجروح است و بدنش تحت فشار اندوه به حالتی پریشان درآمده است. اما با این حال، او هنوز امید به وفاداری معشوق دارد. در انتها، شاعر به معشوق می‌گوید که هیچ چیز در روح و دل او به درستی قرار نمی‌گیرد.

شمارهٔ ۹

شمارهٔ ۱۰

هوش مصنوعی: دل اگرچه از دوری تو به شدت آسیب‌پذیر است و در تیر رس مشکلات قرار دارد، اما بدن هنوز از اندوه تو به نازکی و لطافت موی سر رسیده است.

دل گرچه ز هجرت سپر تیر بلاست

تن گرچه ز اندوه تو چون موی بکاست

هوش مصنوعی: تا زمانی که از عشق تو در دلم امیدی هست، باید بدانی که هیچ چیز در دنیا به صورت مستقیم و بی‌نقص پیش نمی‌رود.

تا از تو مرا هنوز امید وفاست

از من تو بدان که هیچ کج ناید راست

شمارهٔ ۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده