سید حسن غزنوی » دیوان اشعار » مقطعات » شمارهٔ ۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شعرم چو گشت معجزه و سحر از او بکاست</p></div>
<div class="m2"><p>گفتند همگنان تو کلیمی و این عصاست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بر بحر دست خواجه زدم خشک رود شد</p></div>
<div class="m2"><p>گفتم بلی نشان عصا این بود عصاست</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>بار دگر چو بر دل سنگین او زدم</p></div>
<div class="m2"><p>نگشاد چشمه ها و نیامد قیاس راست</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>جوی کفش که بحر عطا بود خشک شد</p></div>
<div class="m2"><p>لیک از دلش که سنگ سیه بود نم نخاست</p></div></div>

شمارهٔ ۶

شعرم چو گشت معجزه و سحر از او بکاست
گفتند همگنان تو کلیمی و این عصاست
بر بحر دست خواجه زدم خشک رود شد
گفتم بلی نشان عصا این بود عصاست
بار دگر چو بر دل سنگین او زدم
نگشاد چشمه ها و نیامد قیاس راست
جوی کفش که بحر عطا بود خشک شد
لیک از دلش که سنگ سیه بود نم نخاست

شمارهٔ ۴ - در مدح خواجه مخلص الدین از سرخس به نشابور فرستاد

شمارهٔ ۵

شعرم چو گشت معجزه و سحر از او بکاست

گفتند همگنان تو کلیمی و این عصاست

بر بحر دست خواجه زدم خشک رود شد

گفتم بلی نشان عصا این بود عصاست

بار دگر چو بر دل سنگین او زدم

نگشاد چشمه ها و نیامد قیاس راست

جوی کفش که بحر عطا بود خشک شد

لیک از دلش که سنگ سیه بود نم نخاست

شمارهٔ ۵

اطلاعات