هوش مصنوعی: نفس‌های آخرم را می‌شمارم و می‌بینم که هیچ یار و همدمی ندارم. از همه کمترم و به هیچ کس وابسته نیستم.

هوش مصنوعی: جز زیبایی های زلف تو هیچ نشانه‌ای از دل ندارم و جز آرزوی رسیدن به خاک پای تو هیچ آرزویی در سر ندارم.

هوش مصنوعی: ای بی‌رحم، لطفی کن! چون می‌دانی که در این دنیا به جز تو هیچ‌کس برای کمک به من نیست.

هوش مصنوعی: از غروب تا سپیده‌دم در اطراف کوی تو می‌گردم، چون عشق تو مثل نگهبان است و من از حضور ماموران بیمی ندارم.

هوش مصنوعی: گاهی احساس می‌کنم که خشم و درد در درونم مانند آتش می‌سوزد و در مواقعی دیگر، چنان آرام و بی‌احساس می‌شوم که گویی هیچ وجودی ندارم.

هوش مصنوعی: شاید دیگر به دنیا نیایم، تا زمانی که دل من در قفس نباشد، و جانم در حرص و طمع نباشد.

هوش مصنوعی: ای عقل، چرا همیشه می‌گویی که صبر کجاست؟ اگر تو هم بویی از صبر ببری، می‌فهمی که من دیگر توان صبر کردن ندارم.