هوش مصنوعی: روح من در لذت هوران بهشتی پرواز می‌کند و بدنم در خدمت دیوان باغ گل نشسته است.

هوش مصنوعی: عیسی نماد روح پاک و خالص است، در حالی که بدن این انسان نمایانگر ناپاکی و پلیدی است. من تمام تلاش و مبارزه‌ام را برای رهایی از این بدن ناپاک به سوی عیسی معطوف کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من جسمی به شکل دیو دارم اما روح من فرشته است و می‌خواهم با کارهای ناپسند خود، سایه این دیو را بر سر فرشته بیفکنم.

هوش مصنوعی: در جان من به قدری که رابطه‌ام را با او محکم کردم، احساس می‌کنم که جانم به او گره خورده است. در عین حال، اگرچه او برایم محبوب است، اما این پیوند گاهی به عنوان دشمن نیز خود را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: نگرانی‌ام این است که وقتی با زاغ سیاه صحبت می‌کنم، چهره‌ام لکه‌دار و مملو از ننگ شود و جانم از این مکان رها شود.

هوش مصنوعی: عقل من در قید و بندهای سنگین است و سرم تحت فشار است، در حالی که بدنم همچنان در چرخش و حرکت است.

هوش مصنوعی: پس مانند کرم که در پیله خود از جان خود می‌گذرد، در گور کهنه‌ام، من هم کفنی نو برای تنم آماده می‌کنم.

هوش مصنوعی: این جمله بیان‌کننده این است که بر اثر زخم‌های مکرر و دردهای متوالی، مانند اینکه طاس زنگی بر سینه زده می‌شود، فرد احساس می‌کند که در حال تحمل و تحمل این دردهاست. به نوعی، به وضعیت رنج و محنتی اشاره دارد که پس از هر ضربه یا آسیب، بار دیگر تکرار می‌شود و این چرخه ادامه دارد.

هوش مصنوعی: گاهی مانند کودکان بی‌پروا و سرمست زندگی می‌کنم و گاه مانند افراد سالخورده با اندوه و غم به زندگی نگاه می‌کنم.

هوش مصنوعی: چشمم مانند گوی شفاف و روشن شده است، و من به خاطر این اشک‌های قرمز مانند بلور رنگی و زیبا هستم.

هوش مصنوعی: خوشحالم از اینکه در این دنیای پر از غم، یک چیزی وجود دارد که هم درد و هم درمان را با هم دارد و در کنار آن، خوبی و بدی و شادی و گریه را نیز می‌توانم تجربه کنم.

هوش مصنوعی: چراغ من از صدای شیپور قیامت نمی‌میرد، چون روغن من از زیتون‌ها چکیده شده است.

هوش مصنوعی: بی‌رنگ بودن آب و دانه مرا آزاد و خالی از هرگونه ننگ می‌کند، همان‌طور که وجود خورشید و ماه مرا مانند یک بهشت روشن می‌سازد.

هوش مصنوعی: آن آتش که باغ ارم را تحت تأثیر قرار داد، از دل من که مانند سنگ سخت است، بیرون نمی‌آید و به وضوح از من شعله‌ور نمی‌شود، همانند آهن که در برابر آتش مقاوم است.

هوش مصنوعی: اگر چشمانم بسته است، فقط نور چشمانم را می‌بینم و اگر چیزی برهنه است، تنها نوک سوزن من است که نمایان است.

هوش مصنوعی: هر لحظه در بندگی من هستم چون سرو و گل سوسن در دست من است و این را از دست زیبایی و قدرت آن‌ها می‌دانم.

هوش مصنوعی: من را به ظاهر و مقامم نسنج، زیرا من چون خورشید روشنی دارم، اما در باطن، زحمتی که کشیده‌ام باعث شده که همچون سایه‌ای فروتن و بی‌ادعا باشم.

هوش مصنوعی: من در این خانه مانند چهار میخ ثابت هستم و وقتی درها را باز می‌کنند، مانند پرنده‌ای که بال‌هایش را می‌گشاید، به بیرون می‌روم.

هوش مصنوعی: با این آرامش و از آن جنب و جوش، نمی‌توانم بگذرم؛ معلوم نمی‌شود که چه زمان به قصر و آرامگاه خود می‌رسم.

هوش مصنوعی: روزی در حال عبور بودم و دامنم به چرخ آسمان آلوده شد، اما در آن لحظه دامنم با نور خورشید پاک شد.

هوش مصنوعی: با صدای بلندتر از سنگ، سخن گفتم تا بتوانم شیشه‌ی آسمان را بشکنم.

هوش مصنوعی: من تحت کنترل عقل و قوانین شرع هستم، تا به آنجا که در جهان فراتر از خودم، احساس آزادی و پرواز نکنم.

هوش مصنوعی: اگر کسی به مقام و شرف خود مغرور شود، من از بزرگی او بیزار می‌شوم و حتی اگر به من آسیب برساند، نمی‌شکنم.

هوش مصنوعی: اگر من نشان ندهیم که مردانگی دارم، زمانه مرا نخواهد شناخت. من نه مانند زن‌های این زمانم و نه مثل مردان.

هوش مصنوعی: من از دل خود احساساتی سرشار دارم، اما به دلیل نداشتن عقل و تدبیر، قادر به بیان آنها نیستم.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم دچار مشکلات شوم، اما اگر لازم باشد، باید از زیبایی گل و عطر گلاب و روشنی خورشید بهره ببرم.

هوش مصنوعی: اگر کسی بیاید و بگوید که من می‌خواهم معجزه‌ای از پیامبر را ببینم تا به صدق او ایمان بیاورم، من نمی‌توانم او را قانع کنم.

هوش مصنوعی: از زمانی که پانصد و چهل و پنج سال گذشته، بیا و به من نگاه کن، زیرا من خود معجزه‌ای از نیاکانم.