هوش مصنوعی: من مانند طوطی‌ای هستم که شیرینی می‌گوید و در باطن، راز و حقه‌هایی در زبان دارم.

هوش مصنوعی: به معنای کلی، این بیت به زیبایی و زینت‌های عقل و روح اشاره دارد. گنبد عقل به فکر و دلیل اشاره می‌کند که مانند سقف یک بنا بالا و گسترده است. دستار به عنوان نمادی از وقار و کمال عقلی به تصویر کشیده شده است. گلشن جان به زیبایی و سرسبزی روح اشاره دارد و رواق پیرهن به پوشش و اعتباری که فرد به خود می‌بخشد مرتبط است. در مجموع، این تصویر به ترکیب زیبایی، عقل و روح در وجود انسان اشاره می‌کند.

هوش مصنوعی: یک موجود زیبا و بزرگ بر تخت علم و فضیلت نشسته است که از شرافت و بزرگی دریا و زمین برای من الهام می‌گیرد.

هوش مصنوعی: آسمان با چرخش خود زمان را به حرکت در آورده و زمان نیز در حرکتی پیوسته، من را به جلو می‌برد.

هوش مصنوعی: در گذشته مقام و جایگاهی بلند داشتم، اما اکنون به جایی رسیده‌ام که مانند خاک پای شیطان شده‌ام.

هوش مصنوعی: گاهی احساس شرم می‌کنم که از خودم هستم و گاهی عذاب وجدان می‌زنم که چرا به این حال و روز افتاده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر من زنده نیستم، پس اگر هستم، به مانند بوفا و کرم هستم که دیگر منیتی ندارم.

هوش مصنوعی: دل من چون مجمر عشق می‌سوزد و مانند عود، آتش می‌افروزد. زیبایی‌ام همچون چهره ماه درخشان است و زندگی‌ام همچون نهر، جاری و زنده است.

هوش مصنوعی: من به آرامی و لطافت مانند برگ نسترن خمیده‌ام، مانند شاخه‌ی درخت نارون که به زیر آمده است.

هوش مصنوعی: جانم از درد و رنج به اندازه کوه سنگین و سنگلاخ شده، اما بدنم به اندازه کاه سبک و کم‌وزن گشته است.

هوش مصنوعی: خود را به ابزار و امکاناتی نیاز دارم که به من قدرت و استقامت بدهد و در کنار آن، مکانی آرام و مناسب برای سکونت هم داشته باشم.

هوش مصنوعی: هر چه سرنوشت برای من مقدر کرده باشد، چه در روز و چه در شب، هر جا که باشم، خانه‌ی من همان جاست.

هوش مصنوعی: دردی که بی‌پایان است، تسکین من مرگ است و هر لحظه‌ای که زندگی می‌کنم، عذاب آور است.

هوش مصنوعی: من با رفتارم دیگران را به خودم نزدیک می‌کنم، مثل اینکه از کوه بالا می‌روم یا در دل دشت آواز می‌زنم.

هوش مصنوعی: در راه، بارها نفس می‌زنم تا حرفی که در دلم دارم به زبانم بیاید.

هوش مصنوعی: آیا دیگر نگاه مور به پشه کافی است؟ به چهار طرف قبر و به پنج سمت کفن من تعلق دارد.

هوش مصنوعی: دوست من، ای کسی که در سختی‌ها کمکم می‌کنی، رحمتی به من عطا کن که در این آزمون‌ها صبر کنم.

هوش مصنوعی: هرچند که به ظاهر insignificant و کم‌ارزش هستم، اما در عمق احساسات و دل، ارزشمندی من به اندازه‌ صد هزار نفر است.

هوش مصنوعی: آخر ای آرزوی دل، تا کی باید این آرزو را در دل پنهان کنم؟

هوش مصنوعی: اگر هزاران هنر و تلاش هم به نمایش بگذارم، باز هم از دلم تنها یک گل نشانه‌ای نخواهد رویید.

هوش مصنوعی: به آرامی و به دقت، چونکه محبت و زیبایی در دل من جای دارد، درد و رنج‌هایی که در زندگی‌ام به نشانه آن هستند، همواره در وجودم حس می‌شود.

هوش مصنوعی: با پای در گل، چگونه می‌توانم برقصم و وقتی دل در تنگناست، چگونه به آن دست بزنم؟

هوش مصنوعی: مشکل اصلی من در زندگی این است که در زمانی زندگی می‌کنم که خود زندگی پر از چالش و فتنه است.

هوش مصنوعی: با هزاران حیوان بدون نیروی خاص و بدون سر و صدا در یک دوره و در یک زمان مشخص قرار می‌گیرم.

هوش مصنوعی: افراد بی‌موهبت و نادان، از این سخن که مثل مروارید ارزشمند است، نمی‌توانند بهره‌برداری کنند.

هوش مصنوعی: زمانی که بهای مورد نظر من به حدی بالا برود که باعث شود دامان ماه و خورشید از من جدا شود، من خود را مثل یک خر می‌بینم.

هوش مصنوعی: من به خاطر دیگران و برای زیبایی جهان می‌نوازم و می‌سوزم، تا بدانی که من منبع روشنایی و محبت در این جمع هستم.

هوش مصنوعی: همه افراد در اطراف من تیزهوش و باهوش هستند، اما من آرام و کند هستم. راستش را بگویم، من در این زمینه مثل یک صفحه مسی هستم که نمی‌تواند به خوبی عمل کند.

هوش مصنوعی: جمع شدن در جسم و جدا بودن در ذات، حقیقتاً مانند پدیده‌ای است که ستاره‌ای را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: من بر این زمین این بار وجود دارم، چون از خواجه و مقام بلند او خبری نیست و به من ارتباطی ندارد.

هوش مصنوعی: ای کاش آن نشانه‌ای را به من نشان دهی که مرا از این وضعیت دشوار نجات دهد.

هوش مصنوعی: به او گفتم: بیا و خبر خوشی بیاور، زیرا من چهره زیبای اجل را دارم.