هوش مصنوعی: این دنیا به هیچ چیز و هیچ کس اعتنا ندارد و خوشی‌ها و زیبایی‌های باغ و بوستان برایش اهمیت ندارد.

هوش مصنوعی: اگر تاجی از یاقوت سرخ ببینید، دیگر تخت زیبای گلستان شما را به گریه نمی‌اندازد.

هوش مصنوعی: باد با محبت خود خاک را زنده کرده است، چه شگفت‌انگیز! در این لحظه، روح زندگی در آن بی‌حال حس نمی‌شود.

هوش مصنوعی: جهان از وجود او زنده است و او خود در حال بیماری است. این شخص ناتوانی که به نظر می‌رسد، نمی‌خندد و اشک نمی‌ریزد.

هوش مصنوعی: چه ناراحتی از گل و سبزه وجود دارد که به ستاره پروین در آسمان نگاه نمی‌کنند؟

هوش مصنوعی: سوسن با لطف خدا شکرگزاری می‌کند، اما آن دیگری که با ده زبانش سخن می‌گوید، نمی‌گرید.

هوش مصنوعی: در این بیت، به تصویر کشیدن زیبایی و زوال گیاهان اشاره شده است. اینکه وقتی گل لاله سرنگون می‌شود، نشانه‌ای از درد و غم است و باید به یاسمن که زیبایی‌اش مورد توجه است، توجه کرد. در واقع، به ما می‌گوید که زیبایی ناپایدار است و باید در برابر آن غم و اندوه را شناخت.

هوش مصنوعی: ای جوانان! وقتی که گل جوانی لبخند می‌زند و جام به دست دارد، نگران این جوان نباشید.

هوش مصنوعی: طبع گل لطیف و حساس است و رنگ آن را به جایی می‌برد که نباید، پس به آرامی و به دور از حواس دیگران، به او نگریسته نشود.

هوش مصنوعی: برای درک ارزش و زیبایی فصل بهار، باید در سختی‌ها و غم‌های پاییز زندگی کرد و طعم آن را چشید.

هوش مصنوعی: بهار به آرامی در حال تغییر است و در این دوران، عدالت شاه همیشه برقرار است، بنابراین نباید نگران بود.

هوش مصنوعی: شاه بهرام به رعایایش گفت: ای مردم، خدایگان (پروردگار) نگریید و غم و اندوه نداشته باشید.

هوش مصنوعی: اگر به دنبال زندگی ابدی و جاودان هستی، نباید به پادشاه جاودان نگاه کنی.

هوش مصنوعی: حسن گفت که جهانیان را سرایتی جالب است، اما در عوض، ستایش از شاه سبب شد که همه به گریه و اندوه بیفتند.