هوش مصنوعی: هر بادی که بوی خراسان را به من برساند، مانند دم عیسی جان تازه‌ای به بدنم می‌بخشد.

هوش مصنوعی: دل شکستۀ من با آرامش خود می‌تواند به من تسکین دهد، و جان پر درد من، خود مایۀ درمان و تسلّی خواهد بود.

هوش مصنوعی: گویی از دل اویس قرنی، آتش عشقش به محمد، نفس رحمت الهی را به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: بوی پیراهن یوسف چنان دلنشین است که انگار چشمان باد را روشن می‌کند و به سوی سرزمین پر از غم کنعان می‌برد.

هوش مصنوعی: شاید دوستی یا عاطفه‌ای به آدمی سرگردان کمک کند تا از بهشت دور افتاده خود بازگردد و شادی و زیبایی را به زندگی‌اش بازگرداند.

هوش مصنوعی: در سرود و نغمه‌ام، مانند بلبل شاداب و بانشاط، می‌خواهم که اذعان کنم، چون پیاله‌ای از شراب گوارا به باغ و گلستان می‌آورد، من هم سرشار از عشق و خوشی هستم.

هوش مصنوعی: جانم را با شوق و عشق نثار می‌کنم، مانند پروانه‌ای که به خاطر زیبایی شمع، شب را به پایان می‌رساند.

هوش مصنوعی: رقص من شبیه به حرکات ذره‌ای است که در صبح صادق، به هنگام طلوع آفتاب، شادی و نور را از آن می‌گیرد.

هوش مصنوعی: وقتی که دلش شاد می‌شود، من هم خوشحال می‌شوم، حتی اگر او از شکایت و گریه‌اش گله‌مند باشد، باز هم معشوق وعده‌ای جانانه برایش می‌آورد.

هوش مصنوعی: هر چه بگویم، جای شگفتی نیست از نسیمی که می‌تواند از خاک، عطر خوش عنبر را به سوی درگاه سلطان بیاورد.

هوش مصنوعی: سلطان بزرگ خسرو سنجر، هر چه بخواهد، به ناچار به دست تقدیر برآورده می‌شود.

هوش مصنوعی: عکس روی زیبای تو همان نور است که ستارگان می‌درخشند، و هر خوبی و نعمت که به ما می‌رسد به برکت گستردگی بخشش توست.

هوش مصنوعی: وقتی جام پر از شراب به دست می‌رسد و انسان به لذت و شادمانی مشغول می‌شود، همچون تیغی که آماده نبرد است، برمی‌خیزد و به میدان می‌رود.

هوش مصنوعی: خواص و ویژه‌گان خود را هدیه‌ای می‌دهد که شایسته قیصر است، و بندگانش را نیز با هدایایی که شایسته خاقان باشد، نواخته و مورد لطف قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: ای شاهی که به خاطر کمان و تیری که در دست داری، آسمان هم از تیر و کمان تو تجلیل می‌کند و آماده است تا قربانی تو شود.

هوش مصنوعی: این شعری می‌گوید که چقدر انسان ارزشمند و مهم است، به‌گونه‌ای که مانند بارانی که از ابر می‌بارد، محبت و عشق به او جاری می‌شود. این احساس می‌تواند در شب قدر، که شب ویژه‌ای است، به او هدیه داده شود و او را مورد احترام قرار دهد.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان زیبایی و قدرت حسی اشاره دارد که مانند یک دشمن، از ترس به رنگ کهربا در آمده و به سمت آفرینش زیبایی‌هایی چون مرجان حرکت کرده است. در واقع، این تصویرسازی از ترکیب رنگ‌ها و احساسات، سمبلی از خلاقیت و زیبایی است که در سایه ترس و تهدید شکل می‌گیرد.

هوش مصنوعی: وقتی که مانند دست معجزه‌آسا، نور صبح را از آستین خود بیرون می‌آوری، عالم به شوق و غیرت خود، دامن صبح را در آغوش می‌گیرد.

هوش مصنوعی: برای تو که در حال جادو و تعویذ هستی، جای تعجب نیست که در پی سر مستی، ناخن شیر از عمق دندانش بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: زمانی که ستاره‌های آسمان بر سر دشمن تو ببارند، حتی اگر تو بر روی زمین هم سقوط کنی، باز هم بر سر قضا و قدر تاثیرگذار خواهی بود.

هوش مصنوعی: شاه سنجر به زیبایی و نیکویی خورشید را توصیف می‌کند و می‌گوید این نورانی‌ترین ستاره، مانند طلا از عدم و نبود به وجود آمده و در رحم خاک قرار دارد تا تجلی یابد.

هوش مصنوعی: بسیار خوب، خواسته‌ام این است که خداوند به من کرم و رحمتش را عطا کند و مرا در حمایت و پناه خود قرار دهد.

هوش مصنوعی: به عظمت و شکوه تو، که به خاطر نبودن زیبایی‌ات، تمام عالم بر من همچون زندان تنگ و خفه‌ کننده است.

هوش مصنوعی: هیچ ابری از نیشابور برنمی‌خیزد که این چشم به بغداد بارانی نرساند.

هوش مصنوعی: من امیدی به این ندارم که کسی به جستجوی من بپردازد یا سخن من را با زبان شیرین و دلنشین بیان کند.

هوش مصنوعی: اما به یادم می‌رسد که نویسنده خاص به نام این گمشده در ابتدای مجموعه شعر اشاره می‌کند.

هوش مصنوعی: اگرچه من از نازش و مقام شاه عراقی راضی نیستم، اما به خاطر کارهایی که انجام می‌دهد، اگر بتوانم، او را با ابر کردار به سرزمین خراسان می‌رسانم.

هوش مصنوعی: من نمی‌بینم که اگر هدهد زحمت بکشد، بتواند خبر خوشی از تخت و عروسی سلیمان بیاورد.

هوش مصنوعی: چرخش دنیا به قدری است که هر بار که به سمت چاه می‌چرخد، نور خورشید و ماه را به زمین می‌آورد.

هوش مصنوعی: ای شاه، چنان با قدرت و بی‌نیاز از مهر و ستاره و راهنمایی باش که خضر بتواند آب تو را از چشمه حیات بیاورد.

هوش مصنوعی: اگرچه حسادت تو نشانه‌ی بی‌ادبی است، اما باید احتیاط کنی که ممکن است به همان دلیلی که به من آسیب می‌زنی، خودت هم در معرض خطر باشی.