مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۷۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>محرومی وصل تو دل و جانم کاست</p></div>
<div class="m2"><p>شد طبع کژت به رغم من با همه راست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>روزی که امید از تو به یکره ببرم</p></div>
<div class="m2"><p>عذرم به هزار سال نتوانی خواست</p></div></div>

شمارهٔ ۷۷

محرومی وصل تو دل و جانم کاست
شد طبع کژت به رغم من با همه راست
روزی که امید از تو به یکره ببرم
عذرم به هزار سال نتوانی خواست

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از احساس محرومیت و وابستگی به معشوق صحبت می‌کند. او می‌گوید که عدم دسترسی به معشوق، روح و جانش را تحت تأثیر قرار داده و با وجود اینکه تلاش می‌کند به حقیقت و واقعیت‌ها روی آورد، باز هم دچار دل‌مشغولی است. او اشاره می‌کند که اگر روزی امیدش به این رابطه قطع شود، هیچ‌کس نمی‌تواند عذرخواهی او را در طول سال‌ها بپذیرد.

شمارهٔ ۷۵

شمارهٔ ۷۶

هوش مصنوعی: دوری از تو باعث درد و زخم در دل و جانم شده است. با وجود خواسته‌ی من، طبع من به دلیل این جدایی و نقصان تغییر کرده است و در این وضعیت، حقیقت همچنان پابرجاست.

محرومی وصل تو دل و جانم کاست

شد طبع کژت به رغم من با همه راست

هوش مصنوعی: روزی که دیگر نتوانم به تو امیدی داشته باشم، عذرم را حتی بعد از هزار سال هم نمی‌توانی بخواهی.

روزی که امید از تو به یکره ببرم

عذرم به هزار سال نتوانی خواست

شمارهٔ ۷۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده