مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>در سایه تو چو یافتم جای نشست</p></div>
<div class="m2"><p>اسباب فراغتم به اقبال تو هست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>یک چیز دگر هست که می‌باید و نیست</p></div>
<div class="m2"><p>کز وی دو سه من شبی سه تن گردد مست</p></div></div>

دیوان مجد همگر به تصحیح و تحقیق احمد کرمی - مجد همگر - تصویر ۷۰۳

شمارهٔ ۶۵

در سایه تو چو یافتم جای نشست
اسباب فراغتم به اقبال تو هست
یک چیز دگر هست که می باید و نیست
کز وی دو سه من شبی سه تن گردد مست

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به آرامش و آسایشی که زیر سایه محبّت معشوقش پیدا کرده، اشاره می‌کند. او می‌گوید که همه چیز برای راحتی او مهیاست، اما چیزی دیگر مورد نیاز است که وجود ندارد و آن، باعث می‌شود که شب‌ها تنها سه نفر دچار مستی و خوشی نشوند. شاعر در اینجا به اهمیت وجود آن یک چیز خاص اشاره دارد که برای تکمیل خوشی‌اش لازم است.

شمارهٔ ۶۳

شمارهٔ ۶۴

هوش مصنوعی: وقتی در سایه تو آرامش پیدا کردم، همه چیزهایی که باعث راحتی و آسایش من می‌شوند، به لطف تو فراهم شد.

در سایه تو چو یافتم جای نشست

اسباب فراغتم به اقبال تو هست

هوش مصنوعی: یک چیز دیگری وجود دارد که باید باشد اما نیست و اگر وجود داشته باشد، می‌تواند دو یا سه نفر را در یک شب مست کند.

یک چیز دگر هست که می‌باید و نیست

کز وی دو سه من شبی سه تن گردد مست

شمارهٔ ۶۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده