مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا ظن نبری که من نُفورم ز برت</p></div>
<div class="m2"><p>یا نیز به کام دل صبورم ز برت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آخر نشدم به اختیار از تو جدا</p></div>
<div class="m2"><p>هم مصلحتی هست که دورم ز برت</p></div></div>

شمارهٔ ۵۸

تا ظن نبری که من نفورم ز برت
یا نیز به کام دل صبورم ز برت
آخر نشدم به اختیار از تو جدا
هم مصلحتی هست که دورم ز برت

هوش مصنوعی: شاعر به مخاطب این پیام را می‌دهد که فکر نکند او از حضور او متنفر است یا اینکه به خاطر خواسته قلبی‌اش از او دور است. او تأکید می‌کند که به اراده خودش از محبوبش جدا نشده و در این جدایی حکمتی وجود دارد که باعث دوری‌اش شده است.

شمارهٔ ۵۶

شمارهٔ ۵۷

هوش مصنوعی: نگران نباش که از تو بدم می‌آید یا اینکه به خاطر خواسته‌ام صبوری می‌کنم.

تا ظن نبری که من نُفورم ز برت

یا نیز به کام دل صبورم ز برت

هوش مصنوعی: در نهایت نتوانستم با خواستم از تو جدا شوم؛ به نوعی، نیازی به دوری از تو وجود دارد.

آخر نشدم به اختیار از تو جدا

هم مصلحتی هست که دورم ز برت

شمارهٔ ۵۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده