مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون تنگ دل آکنده شد از بس گله‌هات</p></div>
<div class="m2"><p>معذورم اگر برم به هر کس گله‌هات</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>وز تنگدلی چو شرح جور تو دهم</p></div>
<div class="m2"><p>اول نفسم گریه بود پس گله‌هات</p></div></div>

شمارهٔ ۴۵

چون تنگ دل آکنده شد از بس گله هات
معذورم اگر برم به هر کس گله هات
وز تنگدلی چو شرح جور تو دهم
اول نفسم گریه بود پس گله هات

هوش مصنوعی: شاعر از دل تنگ و پر از ناراحتی خود سخن می‌گوید و به معذرت‌خواهی می‌پردازد که نمی‌تواند از گله‌ها و نارضایتی‌هایش از دیگران بگذرد. او اشاره می‌کند که وقتی می‌خواهد درباره سختی‌هایی که از محبوبش کشیده، صحبت کند، اولین حسش گریه است. در واقع، مشکلات و ناراحتی‌هایش باعث ایجاد احساس گله‌مندی از دیگران شده است.

شمارهٔ ۴۳

شمارهٔ ۴۴

هوش مصنوعی: وقتی دل من از شکایت‌هایت پر شده، معذورم اگر به هر کسی از شکایات تو بگویم.

چون تنگ دل آکنده شد از بس گله‌هات

معذورم اگر برم به هر کس گله‌هات

هوش مصنوعی: اگر از تنگدلی و ناراحتی‌ام بگویم، ابتدا تنها صدای گریه‌ام را خواهید شنید، سپس شکایت‌ها و گلایه‌هایم را.

وز تنگدلی چو شرح جور تو دهم

اول نفسم گریه بود پس گله‌هات

شمارهٔ ۴۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده