مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن شد که دلم ز طبع چون آتش و آب</p></div>
<div class="m2"><p>می‌ریخت ز دیده چون دُرّ خوشاب</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>عشقی و جوانی و دل و کامی بود</p></div>
<div class="m2"><p>وین هر سه، دگر بار نبینیم به خواب</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 12627 - مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۴

دیوان مجد همگر به تصحیح و تحقیق احمد کرمی - مجد همگر - تصویر ۱۵۷

شمارهٔ ۳۵

آن شد که دلم ز طبع چون آتش و آب
می ریخت ز دیده چون در خوشاب
عشقی و جوانی و دل و کامی بود
وین هر سه دگر بار نبینیم به خواب

هوش مصنوعی: این شعر به احساساتی چون عشق و جوانی اشاره دارد که قلب شاعر را مثل آتش و آب می‌سوزاند و خاطرش را چون بارانی اشک پر می‌کند. او به حسی از شادی و کامیابی اشاره می‌کند که دیگر امکان بازگشت به آن را ندارد و از آنچه در گذشته بوده، حسرت می‌خورد.

شمارهٔ ۳۳

شمارهٔ ۳۴

هوش مصنوعی: دل من مانند آتش و آب در حال تلاطم است و اشک‌هایم مانند آبی صاف و زلال از چشم‌هایم می‌ریزد.

آن شد که دلم ز طبع چون آتش و آب

می‌ریخت ز دیده چون دُرّ خوشاب

هوش مصنوعی: عشق، جوانی و شادی، هر سه چیزهایی هستند که دیگر نمی‌توانیم آنها را دوباره در خواب ببینیم.

عشقی و جوانی و دل و کامی بود

وین هر سه، دگر بار نبینیم به خواب

شمارهٔ ۳۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده