مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آنم که چو جان بپرورم مردم را</p></div>
<div class="m2"><p>گر دست رسد به جان خرم مردم را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ای حور و پری نه دیوم از من مگریز</p></div>
<div class="m2"><p>من آدمیم نمی‌خورم مردم را</p></div></div>

شمارهٔ ۲۲

آنم که چو جان بپرورم مردم را
گر دست رسد به جان خرم مردم را
ای حور و پری نه دیوم از من مگریز
من آدمیم نمی خورم مردم را

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر عشق و محبت عمیق گوهر انسانی به دیگران است. شاعر می‌گوید که او مانند جانش مردم را پرورش می‌دهد و در پی خوشبختی آن‌هاست. او از حور و پری (نمادهای زیبایی و لذات دنیوی) می‌خواهد که از او دور نشوند، زیرا او انسانی است که به هیچ عنوان به دیگران آسیب نمی‌زند. در واقع، شاعر بر اهمیت انسانیت و دوستی تأکید می‌کند.

شمارهٔ ۲۰

شمارهٔ ۲۱

هوش مصنوعی: من کسی هستم که اگر بتوانم، جانم را برای مردم فدای آنها می‌کنم و در تلاش هستم که خوشبختی و آرامش را برای دیگران به ارمغان بیاورم.

آنم که چو جان بپرورم مردم را

گر دست رسد به جان خرم مردم را

هوش مصنوعی: ای موجودات زیبا و فرشته‌گون، از من دور نشوید. من انسانم و در حقیقت به کسی آسیب نمی‌زنم و قصد آزار دیگران را ندارم.

ای حور و پری نه دیوم از من مگریز

من آدمیم نمی‌خورم مردم را

شمارهٔ ۲۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده