مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هجرت چو به دست غصه بگذاشت مرا</p></div>
<div class="m2"><p>کم بود کسی که زنده پنداشت مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>در جان رمقی نبود و در تن لیکن</p></div>
<div class="m2"><p>امید رخ تو زنده می‌داشت مرا</p></div></div>

شمارهٔ ۲۱

هجرت چو به دست غصه بگذاشت مرا
کم بود کسی که زنده پنداشت مرا
در جان رمقی نبود و در تن لیکن
امید رخ تو زنده می داشت مرا

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات بیان می‌کند که هجرت و دوری از معشوق، او را به شدت غمگین کرده است. در این وضعیتی که به شدت رنج می‌برد و احساس زندگی نمی‌کند، تنها امید او به روی معشوقش است که همچنان او را زنده نگه داشته است.

شمارهٔ ۱۹

شمارهٔ ۲۰

هوش مصنوعی: وقتی هجرت و دوری به خاطر اندوه بر من فرود آمد، کم پیدا بود کسی که به راستی مرا زنده بداند و حس کند.

هجرت چو به دست غصه بگذاشت مرا

کم بود کسی که زنده پنداشت مرا

هوش مصنوعی: در دل خبری از زندگی نبود و در بدن هم رمق و نیرویی نداشتم، اما امید به دیدن روی تو همچنان جانم را زنده نگه می‌داشت.

در جان رمقی نبود و در تن لیکن

امید رخ تو زنده می‌داشت مرا

شمارهٔ ۲۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده