مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا نعل در آتش تو داغ است مرا</p></div>
<div class="m2"><p>از نشتر بیطار فراغ است مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خوش آخر غم بسی بدیدم واکنون</p></div>
<div class="m2"><p>بگرفت دل و عزم فراغ است مرا</p></div></div>

شمارهٔ ۱۹

تا نعل در آتش تو داغ است مرا
از نشتر بیطار فراغ است مرا
خوش آخر غم بسی بدیدم واکنون
بگرفت دل و عزم فراغ است مرا

هوش مصنوعی: این ابیات به احساس درد و رنج شاعر اشاره دارد. او در حال حاضر در حالی که زخم‌ها و مشکلاتش تازه است، به آرامش و آزادی فکر می‌کند. شاعر از تجربه‌های تلخی که گذرانده صحبت می‌کند و حالا به مرحله‌ای رسیده که می‌خواهد از غم و اندوه رها شود.

شمارهٔ ۱۷

شمارهٔ ۱۸

هوش مصنوعی: تا زمانی که نعل در آتش گرم است، من از درد و رنجی که دارم راحت هستم.

تا نعل در آتش تو داغ است مرا

از نشتر بیطار فراغ است مرا

هوش مصنوعی: من در گذشته غم‌های زیادی را تجربه کرده‌ام، اما اکنون دل‌پر از شوقی هستم و تصمیم به آرامش و رهایی گرفته‌ام.

خوش آخر غم بسی بدیدم واکنون

بگرفت دل و عزم فراغ است مرا

شمارهٔ ۱۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده