مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۰۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از بس که ز دیو و دد مرا آزار است</p></div>
<div class="m2"><p>وز بس که ز خلق بر وجودم بار است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>این جان چو نوش بر دلم چون زهر است</p></div>
<div class="m2"><p>وین عمر عزیز پیش چشمم خوار است</p></div></div>

دیوان مجد همگر به تصحیح و تحقیق احمد کرمی - مجد همگر - تصویر ۶۸۳

شمارهٔ ۱۰۳

از بس که ز دیو و دد مرا آزار است
وز بس که ز خلق بر وجودم بار است
این جان چو نوش بر دلم چون زهر است
وین عمر عزیز پیش چشمم خوار است

هوش مصنوعی: این ابیات بیانگر احساس عمیق رنج و ناامیدی شاعر است. او از آزارهای موجود در زندگی، چه از جانب انسان‌ها و چه از دیوانگی‌ها و مشکلات، شکایت دارد. جان او مثل نوشی که به زهر تبدیل شده، برایش دردناک است و زندگی‌اش در نظرش بی‌ارزش و خوار به نظر می‌رسد.

شمارهٔ ۱۰۱

شمارهٔ ۱۰۲

هوش مصنوعی: به خاطر آزارهایی که از موجودات شیطانی و وحشی می‌کشم و به خاطر فشاری که از سوی مردم بر من وارد می‌شود، در وضعیت ناخوشایندی قرار دارم.

از بس که ز دیو و دد مرا آزار است

وز بس که ز خلق بر وجودم بار است

هوش مصنوعی: این دل پر از شوق و عشق، برایم مثل نوشی شیرین است، ولی حالا که گرفتار برخی دردها و ناکامی‌هایم، زندگی‌ام در نظر خودم بی‌ارزش به نظر می‌رسد.

این جان چو نوش بر دلم چون زهر است

وین عمر عزیز پیش چشمم خوار است

شمارهٔ ۱۰۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده