مجد همگر » دیوان اشعار » معمیات » شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دلبری دارم و هر کس که بود همنامش</p></div>
<div class="m2"><p>دولتی گردد و از بخت برآید کامش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>پنج حرف است و شمارش صد و پنجاه بود</p></div>
<div class="m2"><p>به حساب جمل ار جمع کنی ارقامش</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>چار از آن هست یکی جامه دیبای نفیس</p></div>
<div class="m2"><p>که مهین همه افلاک بود همنامش</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>قلب گردان و بر او ثلث ز اصلش بفزای</p></div>
<div class="m2"><p>نه در آغاز ولی در وسط و انجامش</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>گر ندانست کسی ماند ز وصلش محروم</p></div>
<div class="m2"><p>وانکه دانست فتد مرغ هوا در دامش</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱

دلبری دارم و هر کس که بود همنامش
دولتی گردد و از بخت برآید کامش
پنج حرف است و شمارش صد و پنجاه بود
به حساب جمل ار جمع کنی ارقامش
چار از آن هست یکی جامه دیبای نفیس
که مهین همه افلاک بود همنامش
قلب گردان و بر او ثلث ز اصلش بفزای
نه در آغاز ولی در وسط و انجامش
گر ندانست کسی ماند ز وصلش محروم
وانکه دانست فتد مرغ هوا در دامش

شمارهٔ ۹

شمارهٔ ۱۰

دلبری دارم و هر کس که بود همنامش

دولتی گردد و از بخت برآید کامش

پنج حرف است و شمارش صد و پنجاه بود

به حساب جمل ار جمع کنی ارقامش

چار از آن هست یکی جامه دیبای نفیس

که مهین همه افلاک بود همنامش

قلب گردان و بر او ثلث ز اصلش بفزای

نه در آغاز ولی در وسط و انجامش

گر ندانست کسی ماند ز وصلش محروم

وانکه دانست فتد مرغ هوا در دامش

شمارهٔ ۱۰

اطلاعات