هوش مصنوعی: اگر از دل پر درد خود ناله‌ای سر دهم، طوری خواهد شد که همه جا در جهان را تحت تأثیر قرار خواهد داد.

هوش مصنوعی: اگر در صبح زود آهی سر دهم، صدای من به قدری طنین خواهد داشت که از کوه‌ها و از هفت گنبد بزرگ به گوش خواهد رسید و باعث ایجاد سروصدایی عظیم خواهد شد.

هوش مصنوعی: هر شب با نفس سرد و آوای گرم خود آسمان را به هم می‌زنم و همه چیز را به هم می‌ریزم.

هوش مصنوعی: اگر از دل درد و آتش فریاد بزنم، به قدری شدید خواهد بود که دود آن به ریشه و اصل بشر برمی‌گردد.

هوش مصنوعی: بهشت با زیبایی‌ها و لطافت‌هایش در گوش و گردن حوریان جلوه‌گری می‌کند و من از هر دری که به این دو چشم پر از اشک و احساس نگاهی بیفکنم، به آن زیبایی‌ها دست یابم.

هوش مصنوعی: در میان آسمان مانند گلدسته، خار و خاشاکی وجود دارد که من از دل پرغم خود، آن را بیرون می‌آورم.

هوش مصنوعی: من از ظلم و ستم این افراد نالانم، و در سحرگاهان به قدری ناله‌ام بلند است که انگار از مقام حضرت مریم بلند می‌شود.

هوش مصنوعی: ناهید، ستاره زیبا، از دوردست‌ها به سوی افق می‌آید و همچون صدای ناله‌ای که ناگهان از اعماق بلند می‌شود، برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: من از دنیا و همراهانم دوری جسته‌ام و نگرانم اگر زبان به سخن بگشایم، این دنیا دچار آتش و ویرانی خواهد شد.

هوش مصنوعی: با کدام دوست دلسوز و همدل می‌توانم غم‌هایم را در میان بگذارم و با کدام همراه صمیمی می‌توانم درد و دل کنم؟

هوش مصنوعی: من از دست مردم زمانه آنقدر دلbroken شده‌ام که دیگر جای دل را ندارم و هر لحظه می‌خواهم به آن‌ها پاسخ دهم.

هوش مصنوعی: هر صبح که نسیم دلپذیر عشق او بر چهره‌ام بوزد، از شادی و شگفتی هزاران قطره شبنم را به یاد او بر می‌آورم.

هوش مصنوعی: زمانی فرا رسیده که باید به واسطه نور رضای خداوند، خود را از عمق این ظلمت بیرون بیاورم.