هوش مصنوعی: ای دوست، هرچند که از بخشش‌هایت سپاسگزارم، اما اکنون بیشتر از همیشه به تو امیدوارم.

هوش مصنوعی: من از مقام و منزلت دور هستم و به رغم این، از لطف و محبت تو امید دارم و به چشم‌انتظاری‌ام ادامه می‌دهم.

هوش مصنوعی: شما وسیله‌ای به من داده‌اید که در این مسیر با آن، نه به‌طور پیاده و نه سوار، حرکت می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر کسی از من بپرسد که این بار سنگین چیست، من چه پاسخی بدهم یا چگونه توانایی توضیح آن را داشته باشم؟

هوش مصنوعی: اگر بگویم که خودم آن چیز را خریده‌ام، برایم خجالت‌آور است و اگر بگویم که آقا (خواجه) آن را به من داده، باز هم برایم باعث شرمساری است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که از وجودم و زندگی‌ام به خوبی استفاده نشود، احساس شرمساری می‌کنم که خود را به دست کسانی بسپارم که به کارهای خطرناک و آسیب‌رسان مشغولند.

هوش مصنوعی: این متن بیان می‌کند که من نمی‌توانم معلمی را که چنین کم‌فهم و ناتوان است، به خوب بودن محکوم کنم. به عبارت دیگر، اینجا به ناتوانی یا کم‌خردی آموزگار اشاره شده و نشان می‌دهد که او شایستگی تعلیم و تربیت را ندارد.

هوش مصنوعی: من هیچ رازی را پنهان نمی‌کنم، چرا که می‌خواهم به دوستی صوفیانه برسم، زیرا یار من همین دوستی است.