هوش مصنوعی: از چشمانم اشک ریختم و دل خود را خونین کردم، به خاطر غم تو و از این درد، در دل خودم احساس رضایت می‌کنم.

هوش مصنوعی: من از این چشم و دل، هیچ زیبایی ندیدم به جز اشک‌های خونین و چهره‌ای زرد.

هوش مصنوعی: وقتی نمی‌توانم با مردم کنار بیایم و آن‌ها را تحمل کنم، نباید با موجودات شرور هم به جنگ بپردازم.

هوش مصنوعی: به خاطر درد و رنج مردم، چشمانم پر از اشک است، چون من نیز به همین مردم نزدیک و مرتبط هستم.

هوش مصنوعی: از افرادی که شجاعت و حسن نیت ندارند، چه انتظاری می‌توان داشت؟ حتی از خودم که برایم اهمیت ندارد، به درد نمی‌خورم.

هوش مصنوعی: در این زمانه‌ی کمبود و بی‌وفایی، اگر شاهد نیرنگ و فریبکاری از جانب افرادی باشم، به‌جای صداقت و انسانیت چیزی از آن‌ها نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: من در تمام عمرم نه ددی دیده‌ام و نه اژدهایی، اما هر روز و شب بی‌خوابی و بی‌غذا را تجربه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: به خاطر ظلم و ستم این هفت و چهار، مثل آب بر روی آتش یا مانند گردی که به باد می‌زند، همیشه بی‌ثبات و ناپایدار هستم.

هوش مصنوعی: از چرخ تقدیر و سرنوشت بی‌رحم و روزگار بازیگر، احساس می‌کنم که من ضرر کرده، فریب خورده و بی‌فایده هستم.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر وزش باد سرد، سرد و بی‌انگیزه شده است و این سر و موهای سپید من نیز نتیجه همین سرماست.

هوش مصنوعی: از دیدن خار و آدم‌های بی‌ارزش چه سودی می‌برم؟ زیرا در چشمان و قلب من هم مانند خار است.

هوش مصنوعی: از این سفره پر از نعمت، چیزی نخواهم که روزی به آن نیازی نباشد و فقط چیزی را می‌خواهم که از آن نگذرم.

هوش مصنوعی: از او چیزی جز سرزنش ندیدم و از سفره‌اش جز پشیمانی نصیبم نشد.

هوش مصنوعی: خدایا، مرا به حال خود واگذار نکن تا به خاطر خودخواهی‌ام مانند سگی که به دنبال خواسته‌های نفسانی خود است، زندگی کنم.

هوش مصنوعی: مرا از این شرمنده‌گی و بدی حفظ کن، تا زمانی که کارهایی که آغاز کرده‌ام، به نتیجه نرسیده‌اند.