هوش مصنوعی: دل من از شدت ناراحتی و درد، به شدت بی‌تاب شده است. زنجیری که به تنم است، باعث می‌شود که احساس خفگی و محدودیت کنم و این زندان که دل من است، خیلی ناگوار و رنج‌آور است.

هوش مصنوعی: نه شب را می‌بینم که ماه در آسمان باشد و نه روز را که خورشید تابیده باشد، و نه بادی به من می‌وزد در هنگام غروب.

هوش مصنوعی: روزگار ناگوار مرا به زبان خود آورد و سرنوشت، مرا درگیر مشکلات کرد.

هوش مصنوعی: در دوره جوانی، احساسات و آرزوهای من مانند برف در بهار در حال ذوب شدن و از بین رفتن است، و دل من به سرعت کهنسال شده است.

هوش مصنوعی: درونم به خاطر مشکلات زندگی پر از درد شده و روح و روانم تحت تأثیر سختی‌ها و بی‌رحمی زمانه آسیب دیده است.

هوش مصنوعی: وقتی که در حال حاضر بی‌تدبیر و ناتوان هستم، چه کار دیگری می‌توانم انجام دهم؟ اکنون که به مرحله‌ای از ناامیدی رسیده‌ام، دیگر چه تدبیری می‌تواند مفید باشد؟

هوش مصنوعی: من در لذت‌جویی به دام افتاده‌ام و این به خاطر دوستی، آب و جام و نغمه‌است که مرا به این وضعیت کشانده‌اند.

هوش مصنوعی: دوستم به خاطر غم و ناراحتی‌اش گریه می‌کند و من نیز با او همدردی می‌کنم. جام شراب را در دست دارم و اشک‌هایم را مانند ناله‌ای از رودخانه و صدای زنجیرهایی می‌دانم که در حال رنج و اندوه می‌سرایند.

هوش مصنوعی: من هیچ‌گاه با کسی در کینه رقابت نکردم و در محبت هم هرگز کوتاهی نکردم.

هوش مصنوعی: مادرم به جای شیر محبت، مهری به من داد که مانند شکر شیر، خوش‌نوا و دلپذیر بود.

هوش مصنوعی: به اندازه‌ای که با هر کس به وفاداری رفتار کرده‌ام، به همان اندازه از سرنوشت، ظلم و بی‌وفایی نصیبم شده است.

هوش مصنوعی: ای دوستان، چه بلایی بر سرتان آمده که دیگر یکبار هم نام من را از یاد نبرده‌اید؟

هوش مصنوعی: ماهی‌ها در دریا و حیوانات در کوه به یکدیگر بیشتر از انسان‌ها محبت و توجه می‌کنند.