هوش مصنوعی: دل من از عطر بادی که از بغداد می‌وزد شاد است، هرچند که در آتش غم سوخته‌ام.

هوش مصنوعی: تا سپیده دم شب را انتظار می‌کشم که ببینم چه زمانی دیگر بادی از سمت بغداد می‌وزد.

هوش مصنوعی: درست مانند چنگی که در صبحگاه با وزش باد صدا می‌دهد، هر رگی از این بدن نالان و دردمند به فریاد درمی‌آید.

هوش مصنوعی: اگر از چشمم اشکی بریزد، مانند باران است؛ اگر ابرهایی از سمت سپاهان به سوی بغداد بیایند.

هوش مصنوعی: دل ما در بیداری صبح و وزش نسیم بیشتر شادمان می‌شود تا اینکه پیام‌های شیرین و دلنشین کسی را بشنود، حتی اگر آن پیام از کسی مانند فرهاد باشد.

هوش مصنوعی: به ویژه اینکه نور چهره آن و عطر این باعث می‌شود که مهربانی و احساسات ما به یاد دنیای پر از زیبایی و محبت بیفتد.

هوش مصنوعی: این فرد بخشنده و بزرگوار که اشتباهات دیگران را می‌پوشاند، همچون دریاست و همه دارایی‌هایش ممکن است به باد برود.