مجد همگر » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ۱۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>سه روز رفت کز آسیب مرگ آن دلبر</p></div>
<div class="m2"><p>مرا جگر زره دیدگان بپالوده ست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از آن زمان که رخش زیر خاک بنهفته ست</p></div>
<div class="m2"><p>دلم ز رنج تفکر دمی نیاسوده ست</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>که آن دو لاله رویش چگونه پژمرده ست</p></div>
<div class="m2"><p>که آن دو نرگس مستش چگونه بغنوده ست</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>چو تربتش به گل اندوده شد فلک می گفت</p></div>
<div class="m2"><p>که آفتاب به گل هیچکس نیندوده ست</p></div></div>

دیوان مجد همگر به تصحیح و تحقیق احمد کرمی - مجد همگر - تصویر ۵۴۰

شمارهٔ ۱۶

سه روز رفت کز آسیب مرگ آن دلبر
مرا جگر زره دیدگان بپالوده ست
از آن زمان که رخش زیر خاک بنهفته ست
دلم ز رنج تفکر دمی نیاسوده ست
که آن دو لاله رویش چگونه پژمرده ست
که آن دو نرگس مستش چگونه بغنوده ست
چو تربتش به گل اندوده شد فلک می گفت
که آفتاب به گل هیچکس نیندوده ست

شمارهٔ ۱۴

شمارهٔ ۱۵

سه روز رفت کز آسیب مرگ آن دلبر

مرا جگر زره دیدگان بپالوده ست

از آن زمان که رخش زیر خاک بنهفته ست

دلم ز رنج تفکر دمی نیاسوده ست

که آن دو لاله رویش چگونه پژمرده ست

که آن دو نرگس مستش چگونه بغنوده ست

چو تربتش به گل اندوده شد فلک می گفت

که آفتاب به گل هیچکس نیندوده ست

شمارهٔ ۱۵

اطلاعات