هوش مصنوعی: این چه آشوبی است که در وجود ما به وجود آورده‌ای؟ دوباره ما را در آتش غم و اندوه فرو برده‌ای.

هوش مصنوعی: تو نام و یاد جدایی را در دل‌ها منتشر کرده‌ای و این یاد باعث ایجاد هیجان و آشفتگی در شهر شده است.

هوش مصنوعی: چرا به عمد، گلی که سرسبزی‌اش به اوج زیبایی رسیده بود، در خاک و زمین انداخته‌ای؟

هوش مصنوعی: وقتی که در برابر سردی و غم، خود را محافظت کرده‌ای، من هم از بیان دردها و غم‌هایم کنار رفته‌ام.

هوش مصنوعی: تا وقتی که رازهایم را مانند حلقه‌ای به گردنت بیفکنم، در هر مکانی و در هر گفتگویی از من و رازهایم سخن خواهید گفت.

هوش مصنوعی: تو از من که غلام تو هستم، عاشق‌تری؛ زیرا که تو از عشق به خود، نگاهی به آینه انداخته‌ای و خود را تماشا کرده‌ای.

هوش مصنوعی: شخصی عاشق و شیفته زیبایی خود شده و به سبب آن، در آینه نگاه می‌کند تا نور و زیبایی چهره‌اش را ببیند.

هوش مصنوعی: به چهره‌ات نگاه نکن، چون به خاطر زیبایی‌ات من هم به خودم نظری نمی‌اندازم و کاش می‌دانستی که چقدر تحت تأثیر نگاه تو هستم.

هوش مصنوعی: تو گفتی شبی که به مهربانی، بوسه‌ای به من خواهی بخشید، اما حالا خودت دوباره از من چیزی خواسته‌ای.