هوش مصنوعی: وقتی چهره‌ات مثل بهار زیبا و دلربا است، عشق و محبت به تو باعث می‌شود که جانم در آتش درد و غم بسوزد.

هوش مصنوعی: اگر رضوان، نگهبان بهشت، تو را با این زیبایی ببیند، به اشتباه خواهد گفت که تو یکی از حورهای بهشتی هستی.

هوش مصنوعی: در باغی که دل را شاد می‌کند، شمشاد جوانی به زیبایی روز درخشانی می‌روید که مانند خورشید، چهره‌ای زیبا و دلنشین دارد.

هوش مصنوعی: وقتی بر بام می‌روی، شبیه سرو سربلندی هستی که بر آسمان قرار دارد. و وقتی در چمن نشسته‌ای، مانند ماهی هستی که بر زمین است.

هوش مصنوعی: گفتم که جهان را برایت خواندم، دل گفت که نه، زیرا جان تو است. وقتی خوب نگاه می‌کنم، متوجه می‌شوم که تو هم آنی و هم اینی.

هوش مصنوعی: من تمام وجودم را فدای تو کرده‌ام، چون به شدت نیازمند تو هستم. تو به قدری نازپروده‌ای که سر خود را پایین نمی‌آوری.

هوش مصنوعی: من به خاطر عشق و محبت تو به شدت آسیب‌دیده‌ام و انتظار دارم که دستم را بگیری. به خاطر عطر تو جانم را فدای تو کرده‌ام، پس چرا با من این گونه هنوز در دشمنی هستی؟

هوش مصنوعی: من به دنباله‌ی پیوند با تو هستم، اما تو از من انتظار صبر داری. من نمی‌توانم آن چیزی را که از تو می‌خواهم به دست آورم و تو هم آنچه را که از من انتظار داری، نمی‌توانی ببینی.

هوش مصنوعی: دیروز دل من به من گفت که حتی اگر امید به وصال او را برای عمری طولانی هم داشته باشی، باز هم از او هیچ نشانه‌ای نخواهی یافت.

هوش مصنوعی: او با تو سازش ندارد، پس تو چرا خود را به خاطر غمش عذاب می‌دهی؟ اگر از غم او رنج می‌کشی، باید بدانی که حتی کوه آهنین هم نمی‌تواند در برابر این درد تحمل کند.

هوش مصنوعی: من از این دنیا کناری گرفتم تا در جای خودم، نامم به خوبی و نیکویی شناخته شود.

هوش مصنوعی: با وجود تمام این‌ها، کسی در این دنیا جز من، چنین لطافت و نرمی در طبع و همچنین این اندازه استحکام در شعر ندارد.