هوش مصنوعی: ای کسی که چهره‌ات همچون گل سمن، زیبایی بهار را به حسادت وامی‌دارد و قد تو مانند درخت سرو است که در میان باغ گل‌ها در حال رقص و سرزندگی است.

هوش مصنوعی: بر روی درخت ارغوان و گل زیبا، خاکی تیره و غم‌انگیز نشسته است تا تو با زیبایی و پاکی‌ات، نظیر آب زلالی باشی.

هوش مصنوعی: در دل و چشمان من هیچ چیزی به زیبایی چهره آن شخص نیست. قامت او همانند سروی خمیده است و زیبایی‌اش مانند ماه کامل در آسمان است که حالا کمی پنهان شده است.

هوش مصنوعی: من چون دلشکسته‌ام و عاشق تو هستم، اگر تو را ترک کنم، چطور می‌توانم غم تو را نداشته باشم؟ تو خود شادی منی و بدون تو زندگی برایم بی‌معناست.

هوش مصنوعی: چشمان من در غم تو، مانند اشکی است که از چشمانم می‌ریزد و همچون موجی بزرگ و خروشان، غیرت ابرهای سنگین را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: با وجود همه بدی‌ها و ظلم‌های موجود در جهان و همچنین نافرمانی‌های آسمان، از تو همه نافرمانی‌ها کنار می‌روند و زیانی به تو نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: آیا جز من کسی به خستگی دل و طبع تند تو توجه دارد؟ آیا کسی با این ویژگی‌ها و فروتنی تو هم‌نظر است؟

هوش مصنوعی: درد تو به من آموزشی داد که باعث شد روش زیبا و رفتار نیکو را در خود پرورش دهم و به پاکدامنی عادت کنم.

هوش مصنوعی: من تا زمانی که از وفات و مرگ ایمن هستم، عهد و پیمان خود را نمی‌شکنم، حتی اگر تو هر لحظه به هم انداختن و شکستن عهد جدیدی رو بیاوری.

هوش مصنوعی: عشق تو مرا به دوستی می‌کشاند، ای زیبا، و هیچ کس نمی‌تواند به دشمنی، به اندازه محبت تو به دوستی، با دشمنش برخورد کند.