هوش مصنوعی: این چه غوغا و نگرانی است که در دنیا برپا شده است، که از شدت غم، شادی را از دل‌ها بیرون می‌ریزد؟

هوش مصنوعی: چشمان بازیگوش و ابروان زیبا، همچون جادوگری با کمان، جذابیت خاصی دارند و گیسوان جذاب دلبند که همانند کمندی است، دل را می‌رباید.

هوش مصنوعی: تا کی می‌خواهی در دام دست سرنوشت بمانی و تا کی در جاذبه‌ی سحرآمیز نگاه آسمان گرفتار شوی؟

هوش مصنوعی: به چه زمانی باید به درد جدایی امید بسته باشم و چه زمانی باید چهره‌ام را با تیغ محرومیت زخم بزنند؟

هوش مصنوعی: در چشمان کسی که امن و آرامش دارد، نیشی وجود دارد و در کام کسانی که فتنه و بلوا ایجاد می‌کنند، نوشی می‌چشیم. با دوستان مثل زهر رفتار می‌کنیم و با دشمنان مانند قند نرم و شیرینیم.

هوش مصنوعی: نگرانم که اگر شعله‌ای در خرمن تو بیفتد، ای ماه، این باعث شود که من از دل خود ناله‌ای بیرون بیاورم که نشان‌دهنده درد و رنج من است.

هوش مصنوعی: هر شب با دل آزرده‌ام در حضورت شعله‌ور می‌شوم، زیرا از شدت علاقه‌ام به تو، هر چشمی که زیبایی را می‌بیند، باید شمعی در دل داشته باشد.

هوش مصنوعی: اگر گلبرگ زیبایی چون سرو از درد و اندوه می‌گرید، چرا تو چون شمعی که اشک بر صورت دارد، می‌خندی؟

هوش مصنوعی: بر دامن تو گردی مانند من را نمی‌پسندم، پس چرا این دل را در برابر کوه بلا می‌پسندی؟