هوش مصنوعی: دیدی که چگونه احساس محبت ما برای تو بی ارزش شده بود و نیز چگونه پیمان من را به راحتی فراموش کردی؟

هوش مصنوعی: دیدی که من چقدر برای تو ناراحتی و غم-consuming گذراندم، حالا تو چطور در زمان غم و ناراحتی‌ام به یاد من بودی؟

هوش مصنوعی: تا زمانی که من برای تو ارزشمند بودم و جانم را برایت می‌دادم، تو هم به من اهمیت می‌دادی. اما وقتی که من اهمیت خود را از دست دادم، تو مرا به اندازۀ خاک پای خودت نادیده گرفتی.

هوش مصنوعی: روزها و شب‌هایت را با خورشید و خواب پر کردی، شب‌هایی که بیدار بودم تا صبح.

هوش مصنوعی: هرگز ادعای دوستی و محبت ما را نکن، زیرا تو هیچ وقت از این ویژگی‌ها آسیب ندید‌ه‌ای.

هوش مصنوعی: تا زمانی که عشق و وفای تو در دل من بود، بسیار سرگردان و پریشان خاطر بودم، زیرا تو مانند پرگار راه و direction را برای من مشخص کرده بودی.

هوش مصنوعی: مدتی بود که دل را داشتی و سپس آن را به دست مشکلات و سختی‌ها سپردی، چه بسا زمان زیادی را صرف این کار کردی.

هوش مصنوعی: امسال با چه کسی هستی که از ما فاصله گرفته‌ای؟ آن علاقه و محبتی که قبلاً نسبت به ما داشتی، کجا رفته است؟

هوش مصنوعی: آیا به یاد نداری که در طول زندگی‌ات، یک دل شکسته و بیچاره را دوست داشته‌ای؟