هوش مصنوعی: بیا و به من بپیوند که تو برای من مهم و ارزشمند هستی، زیرا وجود تو برای زندگی‌ام شادی و لذت بیشتری به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: به قد بلند و زیبا مانند سرو و به نرمی و لطافت مانند نسرین و به روشنی و جذابیت مانند گل، مگر اینکه تو در باغ و بهاری دیگر وجود داشته باشی.

هوش مصنوعی: اگر نوری هست، چرا از چشمانت دور است و اگر گلی هستی، چرا جان و روح را شاداب نمی‌کنی؟

هوش مصنوعی: من روحی دارم که در بدنم پنهان است و چشمی دارم که تو نمی‌توانی آن را در من ببینی.

هوش مصنوعی: من از عشق و جدایی به شدت در حال سوزش و درد هستم، پس چه فایده‌ای دارد که تو شمع و شکری باشی، اگر دل من به درد آمده باشد؟

هوش مصنوعی: من از خاک و غبارم و نسبت به تو ارزشی ندارم، اما تو برای من به اندازه جان عزیز و گرانبها هستی.

هوش مصنوعی: بگو بهشتت کجاست اگر که زیبایی‌های آن در کنارت نیستند؟ درجه‌ی وجود و مقام تو کجاست اگر از زیبایی‌های روحی و فرشتگان دوری؟

هوش مصنوعی: وقتی که دیگران به دنبالت هستند، چرا به من نمی‌گویی که از کدام سرزمین آمده‌ای؟

هوش مصنوعی: نمی‌دانم کیستی از این حرف‌هایی که گفتم، شاید تنها محبوب مجد باشد که تو را به هم پیوند داده است.

هوش مصنوعی: من اشتباه کردم که او را بازگو کردم، اما در حضور تو، که شاه صفدر را می‌شناسی، به این موضوع نمی‌پردازم.

هوش مصنوعی: اتابک کسی است که به او گردون (سرنوشت یا تقدیر) می‌گوید من پایگاه و سر تو هستم. در اینجا به نوعی از اهمیت و جایگاه او در جهان و تأثیرش بر سرنوشت‌ها اشاره شده است.