هوش مصنوعی: ای جان، وقتی تو را می‌بینم که به زیبایی، در جهان بی‌نظیری، هیچ کسی مثل من عاشق و شیدا نیست.

هوش مصنوعی: دوستی و مهربانی تو باعث بهبود و شفا یک دل خسته و غمگین است. ای خداوند، تو چطور این زیبایی و خوبی را خلق کردی، ای جانم.

هوش مصنوعی: دل من هنوز از هیجان فروشگاهت شاداب است، حتی اگر دور از گل‌هایت، بوی بنفشه را با خودم برده باشم، ای عزیز.

هوش مصنوعی: چشمانت مانند چشمه‌ای از نور است که همچون خورشید درخشان و معروف است. هیچ انسانی جز تو، که مثل حوری هستی، هرگز دیده نمی‌شود، ای جانم.

هوش مصنوعی: بیا ای زیبای دل‌نشین، که این دل خسته و غمگین از عشق آن لب شیرین هرگز آرام نخواهد گرفت، ای جان.

هوش مصنوعی: بیار آن لیوان پر از شراب را و بنوش در صدای نی. چرا اینقدر می‌گویی که تا کی از من دور خواهی بود ای جان؟

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم از تو جدا شوم، چرا که تو برای من از جان خودم عزیزتری. جدا شدن از تو مانند جدا شدن از جانان است که محال است. ای جان!

هوش مصنوعی: به خاطر عشق تو، شب را به بیداری می‌گذرانم و روز را به انتظار شب تار می‌گذرانم. اگر رحمی بر من داری، لطفاً از من بگذر چرا که جانم در آستانه‌ی تمام شدن است.

هوش مصنوعی: در این شعر، گویا شاعر از درد و رنج تنهایی خود به شدت متاثر است و احساس می‌کند که تحمل و صبرش به پایان رسیده است. او از فرد مورد نظرش می‌خواهد که اگر بر او رحم نکند و به او کمکی نرساند، او دیگر آرامش و آسایش نخواهد داشت. این پیام نشان‌دهنده عمق ناراحتی و نیاز او به ارتباط و همراهی است.