هوش مصنوعی: دل من غم را پذیرا شده و جانم را فدای او می‌کنم. اگر حتی برای یک لحظه هم غم او را نچشم، زندگی‌ام بی‌معنا می‌شود.

هوش مصنوعی: غم او باعث شده که من از خوردن درد و رنج دلم سیر شوم، اما هنوز دلم نمی‌تواند از این غم آرام بگیرد و سیر شود.

هوش مصنوعی: شکست قلب من به اشتباه، وفاداری‌ام را زیر سؤال برد و مرا به خاطر زلف‌هایی که پر از زخم است، دچار درد و رنج کرد.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر قهر و ظلم، آرام گرفت؛ چرا که از روی لطف، قهرش برای من شیرین‌تر و ظلمش از عدلش نیز بهتر است.

هوش مصنوعی: چشم‌های زیبا با اشک‌هایشان هزاران تیر به دل من شلیک کردند، اما نه آسیبی به او رسید و نه رنجی.

هوش مصنوعی: اگر کسی به بلندای ناامیدی برسد و در دل شب نماز بخواند، او به مانند ماه خواهد درخشید. اما اگر به میخانه برود، به مانند محبوبش خواهد شد و دیگران را مجذوب خود خواهد کرد.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم امیدوار باشم که خودش به دیدار من بیاید، اما ای کاش حداقل در نامه‌ای از من یاد می‌کرد و با محبت قلمش مرا مورد توجه قرار می‌داد.

هوش مصنوعی: اگر اشک من از اصفهان به دجله بریزد، حتی اگر خلیفه‌ی عجم از پارس برایش آواز بخواند، این موضوع اهمیت ندارد.

هوش مصنوعی: کبوتری که نامه غم من را حمل می‌کند، پرهایش از شدت عشق و حرمت مکان مقدسش می‌سوزد.