هوش مصنوعی: عزیزم، آواز دلنشینی را با ناله‌های غم‌انگیزم همراه کن. ساز را بردار و نغمه‌ای بساز که من در دل دارم.

هوش مصنوعی: از عمق دل و وجودم پیامی از رنج و درد به سوی تو آورده‌ام. بی‌هیچ خرده‌گیری، لطفاً گوش کن تا هر آنچه را که باید بگویم، بگویم.

هوش مصنوعی: یک شب از یک دیوانه کار و تکلیف بگیر و با قلمی از زلف و مژه‌اش برای من زنجیر و میخ بساز.

هوش مصنوعی: اگر زنجیر موهایت را بگیرم، خوب می‌دانم که مجنون می‌شوم. اگر هم دستی به آتش تو بزنم، خوب می‌دانم که باز هم به بیماری عشق مبتلا می‌شوم.

هوش مصنوعی: اگر به حالتی جاودانه در نماز بایستم و در محراب عبادت خود جا بگیرم، از زیبایی‌های تو به عنوان زینتی برای خود می‌سازم و با سر بر زمین می‌گذارم.

هوش مصنوعی: به خاطر مشکلات و سختی‌هایی که به خاطر تو تحمل کرده‌ام، حالا وقتش رسیده که کمکی کنی و به حل مشکل من بپردازی.

هوش مصنوعی: با دوری تو سال‌ها را به سختی گذراندم، پس دیگر مرا بیشتر از این آزمایش نکن و با این مشکل کنار بیاور.

هوش مصنوعی: چشم من با اشک‌هایش بر دل طبیعت اثر می‌گذارد و به شکلی زیبا آن را می‌آراید. ای گل عزیزم که در باغ دلم روییده‌ای، با نگاه و احساسات من سازگار باش و هم‌نوا شو.

هوش مصنوعی: اگر به لبخند بیفتیم و از زیبایی تو خبری نباشد، راز قلبم را به آتش می‌کشم. و اگر در غم تو اشکی بریزم، اشک‌هایم را به دریای غم تبدیل می‌کنم.

هوش مصنوعی: زندگی و کار من به عشق تو وابسته است. اگر در راه صحیحی قدم نگذارم و دچار اشتباه شوم، خوشحال می‌شوم که بر اساس آن عشق، دچار سختی و آسیب شوم، اما اگر همه چیز خوب پیش برود، امیدوارم که کارهایم به خوبی انجام شود.

هوش مصنوعی: چشمان تو در خواب‌اند و من در بیداری هستم، مانند چشمان آسمان که در هنگام طلوع بیدار می‌شوند. پس بهتر است تو هم بیدار شوی تا بتوانیم با همدیگر کنار بیاییم.