هوش مصنوعی: چه نیکوست نسیم ملایمی که از بغداد بیاید، به ویژه آنکه بوی بهشت و زیبایی‌های مسکن حور و پری را به همراه داشته باشد.

هوش مصنوعی: در مسیر باد، از شب تا صبح در انتظارم که باد دیگری از سمت بغداد بیاید.

هوش مصنوعی: چه زمان خوشی است در صبح زود که با نسیم صبحگاهی شاد می‌شویم، حال آنکه هر نفس در دل فرد ناراحتی را احساس می‌کند.

هوش مصنوعی: نسیم خنک شمالی به دل من می‌رسد، مانند عطر گل‌ها و سوسن‌های آزاد که خوشبو هستند.

هوش مصنوعی: عاشق، در غم دوری تو مانند خواب است که در هر نیمه شب یاد وصالت به یادش بیفتد.

هوش مصنوعی: وقتی که خاطرت به یاد من می‌افتد، خوابم مانند شیرین است که فرهاد به تماشای او می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر ابرهایی از پارس به بغداد بیایند، اشک‌های این چشم ارزش باران را دارند.

هوش مصنوعی: نمی‌بینم که از دل غمگینم خنده‌ای خوش برخیزد، اما از دل شاد و آباد، خنده‌ای خوش به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: روز اولی که از هم جدا می‌شویم، احساس می‌کنم که این جدایی قابل تحمل است، اما به مرور زمان بر دلم از درد دوری تو فشار می‌آید و تحمل آن سخت‌تر می‌شود.