هوش مصنوعی: اگر یاد رنگ چهره‌ات در باغ بیاورم، صدای نغمه‌سرایی بلبلان از گلستان به اوج خواهد رسید.

هوش مصنوعی: هر صبح مردم از زیبایی تو مثل طاووس، که به زیبایی خود در برابر دیگران خودنمایی می‌کند، به تماشای صبحگاه برمی‌خیزند و از آشیانه بیرون می‌آیند.

هوش مصنوعی: هر شب وقتی که به چهره‌ات می‌نگرم، انگار ماه و ستاره‌های پروین از آسمان درخشان‌تر می‌شوند و به لطافت تو می‌خندند.

هوش مصنوعی: روزی اگر با وقار و ناز از خانه بیرون بیایی، همه افراد خانه به شوق و ذوق به تو خواهند نگریست و از این خروج تو خوشحال خواهند شد.

هوش مصنوعی: اگر چهره زیبای تو همین‌طور باقی بماند، از دل و جان من فریاد و استغاثه‌ای برمی‌آید.

هوش مصنوعی: اگر کسی خط زیبای تو را بر روی لاله‌گوش تماشا کند، آه و افسوس عاشق از هر سو بلند خواهد شد.

هوش مصنوعی: تو گفتی یک روز به تو عرض ادب کنم و جانم را در آرامش قرار دهم، چون بدون تو، زندگی‌ام بی‌قیمت و بی‌فایده است.

هوش مصنوعی: عجب است که گل سنبل از گل یاسمن رشد کند و همچنین جای تعجب دارد که گل بنفشه از رنگ ارغوانی به وجود بیاید.

هوش مصنوعی: با اینکه مدت زیادی گذشته و همچنان از لب و زبان تو نتوانسته‌ام بهره‌مند شوم، می‌ترسم که جانم از این انتظار از بین برود.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم با تو همراه شوم و این کاملاً غیرممکن است، آیا ممکن است که کار درست و دقیق با نازکی و ملایمت انجام شود؟

هوش مصنوعی: با این همه زیبایی و سخنوری تو، طبیعی است که نامم تا همیشه زنده بماند.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد خاقانی به این نکته اشاره کرده است که وقتی عشق تو وارد جهان می‌شود، زیبایی و تصویر فوق‌العاده‌ای از آن به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر باد این شعر را به تبریز ببرد، مانند آتش از خاک آن منطقه، آب روان از خجالت به بالا خواهد آمد.