هوش مصنوعی: قبل از آنکه تو برگردی و به من توجه کنی، دلم با کاروان تو همراه شده بود.

هوش مصنوعی: در دل غم از آنچه که باغ تو دچار سرما می‌شود، به آتش می‌سوزد.

هوش مصنوعی: از ترس اینکه در مسیر زندگی دچار سختی شود، همیشه در تلاش است که خود را به زیبایی و رنگ‌های جذاب بیاراید.

هوش مصنوعی: از کناره‌ی جاده که بگذری، از آسیب‌های آن در امان نخواهی بود و از حرارت آفتاب هم متضرر می‌شوی.

هوش مصنوعی: اگر بر دوش کوه سنگینی بیفتد، حتی او نیز از بار سنگین دردسر می‌کشد، همان‌طور که کمر نحیف تو می‌تواند تحت فشار نازک شود.

هوش مصنوعی: به خاطر یک مشکل جزئی، خود را نگران نکن. اگر آن مشکل به تعویق بیفتد، همچنان می‌توانی به مسیرت ادامه دهی و برگردی.

هوش مصنوعی: بیدار شو تا بتوانم دلم را در آغوش تو از نزدیک بگیرم.

هوش مصنوعی: من چهره‌ام را بر پای تو می‌گذارم و اشک‌هایم را بر دستانت می‌ریزم و خضوع و بندگی‌ام را نشان می‌دهم.

هوش مصنوعی: با صدای ساز تو به اوج احساس می‌رسیدم و اشک‌هایم را بر سرود نگهبانت می‌ریختم.

هوش مصنوعی: به دنبال نشانه‌ای صحیح و راست برو که به مقصد و مکان واقعی راهنمایی‌ات کند، هم‌زمان با این که خود را به محفل میگساران نزدیک کنی.

هوش مصنوعی: وقتی نجیب دامغانی را در این دو موقعیت ببینی، می‌فهمی که زبانت چه می‌گوید.

هوش مصنوعی: به او بگو با نرمی و محبت که خداوند دل بی‌رحمش را ببخشد.