هوش مصنوعی: هنگامی که سپیده دم آغاز به روشن شدن کرد، بوی چمن در هوا پیچید و قطره‌های شبنم مانند مروارید بر صورت گل سمن نشسته بود.

هوش مصنوعی: چهره زیبا و دلربا بر سینه‌ای لطیف و نرم مانند سیماب است، گویی به آرامی و با ناز در میان گل‌ها قدم می‌زند و زیبایی‌اش را به رخ می‌کشد.

هوش مصنوعی: باران باریدن و چکیدن، وقتی که گل‌های زناز بر روی زمین ریخته می‌شوند، به آرامی و با احتیاط، موهای بلندش را در دامنش به حرکت درمی‌آورد.

هوش مصنوعی: نماز بر قامت او چون عبادت یک راهب است و او به خاطر زیبایی‌اش مانند درخت سمن سر به سجده آورده است.

هوش مصنوعی: زیبایی چشم‌نواز و دل‌ربای نرگس، خواب‌آلودگی خاصی را به تصویر می‌کشد، همچنان که زلف‌های پر از پیچ و تاب بنفشه، بستر شادی و حسرت را به هم می‌زند.

هوش مصنوعی: او نشسته و از آواز پرندگان سحرگاهی متاثر شده است، با خوشحالی چهره‌اش را گشاده و لباسی که بر تن دارد را مانند گل چیده شده‌ای پاره می‌کند.

هوش مصنوعی: رقیب و راه، همچون حلقه‌ای بر در باقی ماندند، اما شادی از در وارد شد و سپس با من همراه شد.

هوش مصنوعی: به خاطر لطف و محبت، همچون شراب که در جام می‌نشیند، او با مهربانی به پیوستگی درآمد و مانند روح که با بدن متحد است، در دل و جان من نشست.

هوش مصنوعی: به خاطر شادی آن آهوی ختن، لحظه‌ای در دل من خوشی ایجاد شد، مانند بوی خوش مشک ختن که خوشایند است.

هوش مصنوعی: هزار جواهر و زیبایی به چشم آن معشوق می‌تابد و در برابر او، این زیبایی‌ها همچون جواهراتی در پای آن محبوب قرار می‌گیرند.

هوش مصنوعی: دو بوسه به من داد؛ یکی پس از نوشیدن سه جام شراب. یکی از آن بوسه‌ها به من امید و انرژی تازه‌ای داد و دیگری خمار و کسالت مرا برطرف کرد.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه خوشحالی زیادی به من رسیده که به عشق و علاقه‌ام راه یافته‌ام، اما زبان و کلام من همچنان در بیان این احساسات ناتوان است.

هوش مصنوعی: خبر خوشی به اهل زمان داده شده است، به خاطر وجود مهمانی و نورانی که از من تابیده می‌شود.

هوش مصنوعی: سایه خوش‌یمن و خورشید پایدار شمس‌الدین، که مانند آفتاب بر زمین می‌تابد و سایه ذوالمن را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف ویژگی‌ها و مقام یک شخصیت محترم اشاره دارد که در مسیر زندگی‌اش به اصول و ارزش‌های الهی و فرهنگی پایبند بوده است. او از دستورات و فریضه‌های مذهبی پیروی کرده و در رفتار و کردار خود، مورد ستایش و احترام دیگران قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: نفس پاک و خالص علی و بخشندگی او باعث شده که نام حسین در دنیا معروف شود و خوبی‌های حسن نیز بر همگان آشکار باشد.

هوش مصنوعی: وقتی که نور خرد بر سرزمین حاکمیت افکنده شد، زمانه گفت: چه خوش است که سایه‌ای بر این نور بیفتد.

هوش مصنوعی: کنید که آرزوهایش را به قدم‌های قوی و مطمئن به جلو می‌برد و نیازهای زندگی‌اش را نیز به روشنی مشخص می‌سازد.

هوش مصنوعی: آیا در این دنیا کسی مانند تو با فهم روشن و صاف وجود دارد؟ یا آیا می‌توان به کسی مثل تو که در برابر چرخ زمان، بی‌نقص و بی‌نظیر است، پیدا کرد؟

هوش مصنوعی: اگر نور محبت و ایثار در دل تو بتابد، مانند سرمه‌ای خواهد شد که در هاون کوبیده می‌شود و به زیبایی و شفافیت می‌رسد.

هوش مصنوعی: اگر ذهن تو به نظم و ترتیب آسمان فکر کند، ستاره‌ها به گونه‌ای در کنار هم قرار می‌گیرند که مثل نقش و نگارهای زیبا به چشم می‌آیند.

هوش مصنوعی: اگر از جدایی و ناراحتی نگران هستی، به این اسب سرکش و ناآرام ننگر.

هوش مصنوعی: به خاطر نگرانی و فکر تو، گل‌های زیبا مانند جسدی در این باغ از هم جدا می‌شوند.

هوش مصنوعی: وقتی دست تو مانند ابری باشد که باران generosity را به همراه دارد، ممکن است که ابرها در بهمن گریان و نالان شوند.

هوش مصنوعی: وقتی کسی با غیرت و شجاعت خود از چیزی دفاع کند، مانند این است که پرچم آن ارزش‌ها را در دست دارد و در این مسیر، محیط اطرافش به گونه‌ای تغییر می‌کند که عمیق و با قدرت می‌شود، درست مانند اینکه قدرت و بزرگی در وجودش نمایان شود.

هوش مصنوعی: به خاطر جرم کیوان ارتباطی که با آهن دارد، آهن را برای تمام وجود دشمنّت وقف کرده است.

هوش مصنوعی: با قلم خود حکمی صادر می‌کند که بر اساس آن، اگر کسی دشمن باشد، باید از بین برود تا دیگر وجودش مزاحمتی ایجاد نکند.

هوش مصنوعی: به خاطر نیت دشمن، بهرام در کمین می‌نشیند. پس کجا می‌تواند سر بدخواهی تو را از مخفیگاهش بیرون آورد؟

هوش مصنوعی: اگر خورشید به ویژگی‌های تو پیروی نکند، پس چراغ دنیای آسمان بدون فتیله و روغن خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر خواننده‌ای در مقام سوم بر نیاید، پس آوازش به جای خوشی، به شعری اندوهین بدل می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر نباشی، کمان و تیر از خدمت تو بی‌نصیب می‌مانند و قلم و کفش، چنان تاخته می‌شوند که گویی در تیرکمانی نه‌چندان خوب گرفتار شده‌اند.

هوش مصنوعی: اگرماه از عشق تو کم شود، دل که تقدیرش چنین است، در آتش بدبختی خواهد سوخت.

هوش مصنوعی: دنیا پناهی است، و کلام شیرین تو گویی که غبار اندوه را از دل من پاک کرده است، انگار با آب لطافتی که در خود دارد، روی دل مرا شسته است.

هوش مصنوعی: وقتی تو با طراوت و شادابی صحبت شروع کردی، زبان من هم به خاطر آزادی تو شکوفا و روان شد، مانند گلی که تازه باز شده است.

هوش مصنوعی: به خاطر اهمیت و ارزشت، فکر من به اندازه پر کردن هزار ظرف گران‌بها از چیزهای باارزش است، اما این بخشش و نثار من، قابل قبول و بی‌نیاز از پاداش نیست.

هوش مصنوعی: بدان خدایی که هنرمندی‌اش از عمق زمین رنگ‌های گوناگونی را برای محصولات معدن می‌آفریند.

هوش مصنوعی: یک نکته زیبا از وجود تو به زبان می‌آید که از صدها گنجینه در بهشت هم برایم ارزشمندتر است.

هوش مصنوعی: به خاطر درد و زحماتی که از نادرستی و زشتی انسان‌ها کشیده‌ام و به خاطر تلخی‌هایی که از رفتار فریبنده دیگران چشیده‌ام، به شدت خسته و آزرده‌خاطر هستم.

هوش مصنوعی: سرم از تلاش و کوشش برای رسیدن به آرزوهایم خسته شده، و دلم از دیدن مردم و شهرهای مختلف بیزار است.

هوش مصنوعی: سیمرغ، پرنده‌ای افسانه‌ای از تیره‌مرغ‌ها، به خاطر تفاوتی که میان ارزش و مقام خودش و یک خروس حقیر مشاهده کرد، از مقام سلطنت و زندگی با شکوهش خسته و ناراحت شد.

هوش مصنوعی: طوطی و طاووس و باز را کنار گذاشت و در عوض به خاطر ننگ خود، خفاش و بوم و زاغ و وزغ را انتخاب کرد.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به ارزش و عظمت تلاش و همت خود اشاره می‌کند. او می‌گوید که همه‌ی گنجینه‌های گرانبها و توانایی‌هایی که دارد، در برابر اهداف بلندش چیزی نیست. به عبارتی، هرچقدر هم که سرمایه و قوای مادی یا معنوی داشته باشد، باز هم برای رسیدن به آرزوهای بزرگ و والا، تنها به یک درصد از آن‌ها نیاز دارد. در واقع، او از این می‌گوید که همت و اراده‌ی قوی‌تر از هر چیزی است و به انسان قدرت می‌دهد تا به اوج‌ها برسد.

هوش مصنوعی: فرشته‌ای در ذهن من وجود دارد که به من الهام می‌دهد و باعث می‌شود که روح پاک خود را به جای کلمات بیان کنم.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که درک و دریافت نیکی و روشنایی برای کسی که در دل و جانش تاریکی و بدی وجود دارد، ممکن نیست. حتی اگر آن فرد به ظاهر انسانی بزرگ و نیکو باشد، اما اگر در درونش اهریمنی وجود داشته باشد، نمی‌تواند آن روشنایی را دریافت کند.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که چگونه می‌توان این مفهوم را به بیان آورد در حالی که نفس ناطقه (عقل و درک انسان) در توضیح آن ناتوان و خاموش است.

هوش مصنوعی: این سخن را کجا می‌توان گفت که شخص نادانی با کج‌فهمی بتواند در برابر آن چیزی بگوید یا انتقاد کند؟

هوش مصنوعی: مسافری زیبا و نامانوس را توصیف کرده‌اند، که برخلاف ظاهرش، در دل چاه حوادث و مشکلات گرفتار است، مانند یوسف و بیژن که هر کدام در شرایط سختی قرار داشتند.

هوش مصنوعی: سخن بی‌ارزش و زشت این است که کسی در برابر خودخواهی و پستی وطن، به شخصیت سخنور بی‌احترامی کند و او را به بهانه‌های بی‌محتوا خوار کند.

هوش مصنوعی: تمام نقاط دنیا از مصر تا ختن و از روم تا ختا به نظم و نثر من مربوط می‌شود.

هوش مصنوعی: حکیم، معناهای پایدار را از جوهر ارزشمند خود به عنوان هدیه‌ای به سوی منزل خود می‌فرستد.

هوش مصنوعی: سلطنت‌های سلغری به عشق من توجه دارند و من در خاک به سر می‌برم؛ سرنوشت، کفن من را به دست خود گرفته است.

هوش مصنوعی: امیدوارم که وجود تو همیشه پایدار بماند تا اینکه هزار نسل بعد از من، تو را همچون پدرم به یاد داشته باشند و از تو تقدیر کنند.

هوش مصنوعی: این جمله به طور کلی به این معناست که بر روی سر دوستت، نشانه‌ای از افتخار قرار دارد و بر گردن دشمن تو، نشانی از قدرت و قهر. به عبارت دیگر، این گفته به رابطه‌ی بین دوست و دشمن و تفاوت وضعیت آنان اشاره دارد.

هوش مصنوعی: خانه‌ی تو به اندازه‌ی والای آسمان باعظمت است و عمر تو همچون شاخه‌هایی از درخت بقا و پایداری خواهد بود.