امید دین عرب آرزوی ملک عجم

نهاد بر سر نه کرسی سپهر قدم

که هست دست و دلش بهر جود و کان کرم

دعای اوست ندای صدور در هر دم

اساس یافت ز عدلش بنای ملکت جم

روایتیست ز رزمش شجاعت رستم

ذئاب بچه فرستند تحفه سوی غنم

سرای خلدش باغ و حریم کعبه حرم

به جز خلاف بساتین که می نگردد کم

هنر ز صدرش گیرد پشنگ و پوری هم

رهی نخواهد جز نیر نجوم حشم

توئی به بازو و کف قهرمان تیغ و قلم

روا نداری اگر صبحدم برآرد دم

کلام تست به گاه لطف شفای الم

کشید ظلم جفا پیشه رخت سوی عدم

لقای تو نهد ارواح خسته را مرهم

همه نتایج انواع گوهر آدم

الم ز رمح تو باشد اسیر شیر اجم

نماز برده قدت را سپهر قامت خم

کنند تنین را جفت اژدهای علم

اگر قبول کنی رستم از کشاکش غم

رخ خرد ز مدیحت چو ارغوان از نم

ذکاپذیرد غمز و لسن شود ابکم

نبوده است جدا یکزمان ز سلک خدم

چو سقف سبع شداد و جهات شب محکم

ولی موشح نه آشکار و نه مبهم

مبادی همه لفظی که کرده ام مدغم

ز مهر نامت معشوق من شده ست درم

یکی به سمع رضا بشنو و تو باش حکم

رهیم ده به سوی نعمت نعیم نعم

نشاط کن که همه ساله باد با خرم

که برتر است مدیحت ز حرف و صوت ورقم

یگانه دو جهانی به شکل و سان وشیم

نیئی خدا ونداری نظیر در عالم

در این قصیده صنعت توشیح به کار رفته لیکن با توجه به وضع زمان ب و پ، دال و ذال، ک و گ، ج و چ به جای هم قرار گرفته است و از توشیح مصاریع اول و دوم، این دو بیت حاصل می گردد.

اول :

خسرو تاج بخش تخت نشین

شاه سلطان حق مظفر دین

دوم:

آنکه دارد سپهر ترک کلیه

آنکه آرد نجوم زیر نگین

شاید بتوان قبول کرد که یکی از قدیمی ترین قصیده موشح باشد که بعدها صنایع دیگر نیز در قصیده به کار گرفته شده و قصاید مصنوع مختلفی ساخته و پرداخته اند که بر جای مانده است.