هوش مصنوعی: ای زیبایی تو همچون بهار در باغ، کجایی؟ ای قامت تو همچون سروهای بوستان عشق، کجایی؟

هوش مصنوعی: کجایی ای گل شاد من، در این فصل جدید که دوباره باد شمال بر روی گل‌های خندان می‌وزد؟

هوش مصنوعی: ببین که سرو رفیع چگونه به خاطر نسیم به رقص درآمده است و گاهی صدای قناری در باغ بلند می‌شود.

هوش مصنوعی: حالا که صدای ناله بلبل از میان گل‌ها بلند شده، وجودم پر از درد جدایی توست و همچون بلبل در حال ناله‌ام.

هوش مصنوعی: بیا و جان من را از تنم بگیر، زیرا جان تو برای من عزیز است. بیایید و غم‌های من را بپذیر، چرا که من به خاطر تو حاضرم هر چیزی را تحمل کنم.

هوش مصنوعی: تنها زمانی جانم بی‌حوصله می‌شود که صورت تو از نظر دور باشد، چرا که دلم بدون حضور تو به شدت ناراحت و دلگیر است.

هوش مصنوعی: به خاطر دوری از تو، مانند عمود باریک و کشیده شدم و از حسرت لب‌ها و دندان‌های تو، مانند خلال دندان به تکه‌های کوچک تقسیم گفتم.

هوش مصنوعی: دل بیمار من از تو سوال کرد و وقتی که تو را در خواب دید، بر امید خیال تو آرام گرفت.

هوش مصنوعی: وقتی که گفتی دلت خوش است، به حالت ناامیدی گفتم که نمی‌توانم از تو دور باشم و در این لحظه‌ی خوشحالی، امکان ندارد که دل خوشی داشته باشم.

هوش مصنوعی: هم‌اکنون که لطافت و تعادل هوا به گونه‌ای است که ممکن است جان و موجودات زنده به زیبایی و شکوه درآیند.

هوش مصنوعی: تو برای من همانند جان هستی و به خاطر وفاداری، جایز نیست که غم تو باعث شود روزهای عمر من به پایان برسد.

هوش مصنوعی: برای حفظ بقا و زندگی، راهی جز دوری از تو نمی‌شناسم، و اگر این جدایی همچنان ادامه یابد، اوضاع به همین منوال خواهد بود.

هوش مصنوعی: می‌خواهم زندگی خود را در ستایش و تمجید از خسرو بگذرانم، زیرا عمر او در دوران سلطنتش به هزاران سال می‌ماند.