هوش مصنوعی: زندگی به من هنرهای بسیاری آموخت که همگی برایم دردسر شدند و از غم‌های زندگی، جوانی‌ام به هدر رفت.

هوش مصنوعی: در شرایط سخت و دشواری که داشتم، احساس می‌کردم مانند مایعی شفاف و زلال درون من وجود دارد که به تازگی به وجود آمده، درست مثل لعاب افعی.

هوش مصنوعی: همه‌ی شما تحت تأثیر تیر حسد قرار گرفتید و به خاطر آن، آسمان مانند کمانی که به سوی من نشانه رفته، آماده‌ی شلیک است.

هوش مصنوعی: با من این رنگ سبز و زیبا مانند افعی است، در حالی که در خیال خود تصور می‌کنم که زیبایی مانند یک عروس است.

هوش مصنوعی: زودتر از آنکه فکرش را بکنیم، این گنبد کهن ممکن است از هم بگسلد. پس بیایید از خطرات این هفت نگهبان در امان باشیم.

هوش مصنوعی: در سپیده دم یکی از روزها، نسیم خنکی را بزنیم و از روی این دایره‌ی زنگاری (به معنای مکانی که از زنگار پوشیده شده) که شبیه به هلال است، بگذریم.

هوش مصنوعی: چون که زلف یار مرا گیج و متعجب کرد، مانند اینکه دنیا به من حالتی سخت و تیره بخشیده است.

هوش مصنوعی: ای گردونه سرنوشت، از من چه می‌خواهی؟ من در این جهان پراز مشکلات و آسیب‌ها، تنها یک موجود بی‌پناهم که در حال شکست و آسیب دیدن است.

هوش مصنوعی: ای روزگار ناگوار، با وجود اینکه خوشبختی من را نادیده گرفته‌ای، ارزشمند و گرانبها را به چیزهای بی‌ارزش و خُرد تبدیل کن و در تاج و تخت قرار بده.

هوش مصنوعی: عیسی زنده را نباید به دو سیم سیاه گره بزنی و زینت زرین بر روی تن خر مرده قرار دهی.

هوش مصنوعی: به چشم‌های باز تو دقت کن و لقمه‌های موجوداتی را که به دام می‌آورند، درست کن، و از گوشت حیوانات قوی‌تر استفاده کن تا شکارچیان ضعیف‌تر را فریب دهی.

هوش مصنوعی: ای چشمان بخت، بیدار شو و از این پس به کارهای بیهوده نگاه نکن، همچون شاخه‌ای که دیگر بار نمی‌دهد، از این پس خود را درگیر مسائل بی‌فایده نکن.

هوش مصنوعی: ای دل، با هر حال و وضع ممکن زندگی کن و نگران نباش. ای بدن، زخم‌ها و دردهای زیادی را تحمل کن و ناامید نشو.

هوش مصنوعی: ای پای بزرگ فتنه، مرا بیشتر خرد کن و ای دست چرخ بدبختی، مرا بیشتر فشرده و تحت فشار قرار بده.

هوش مصنوعی: به خاطر نوازشی که دلم دریافت کرد، روشنی و روشنایی پیدا کردم. هر بار که آئینه را صیقل می‌زنم، نور بیشتری می‌گیرد.

هوش مصنوعی: اگر از زخم تو به هیچ وجه ناله نکنم و اگر تو از پشت سر من، مانند یک ضربه به صدا درآوری، هیچ چیزی نخواهم گفت.

هوش مصنوعی: در میان اتفاقات و مشکلات زندگی مانند ماهی در آب شناور مانده‌ام؛ نه می‌توانم به راه ثابت و پابرجایی ادامه دهم و نه توانایی ترک این وضعیت را دارم.

هوش مصنوعی: آسمان مانند دام ساخته شده است و بنابراین راهی جز تسلیم بودن وجود ندارد. زمانی که خداوند حکمی صادر می‌کند، نمی‌توان راهی جز اطاعت از آن اختیار کرد.

هوش مصنوعی: خسته و از پاافتاده شده‌ام از برخوردهای مکرر، مانند نمکی که از زبان مردم به من رسیده و مرا آسیب‌دیده کرده است.

هوش مصنوعی: کار من به پایان رسیده و با وجود زیبایی و نورانی‌اش، به تدریج کاهش یافته و به خاطر کمال و اوجش، به تاریکی گرایش پیدا کرده است.

هوش مصنوعی: من از بدگویی‌ها و تهمت‌ها پنهان شده‌ام، مانند قمر که ناپیداست و هیچ پیوندی با چهره‌ی خورشید ندارد.

هوش مصنوعی: می‌ترسم وقتی که از تاریکی و غیبت تو خارج شوم، در درون من مانند انگشت هلالی، ضعف و ناتوانی به وجود آید.

هوش مصنوعی: در گوشه‌ای دور از دیگران، بی‌آنکه از تهدید دشمن بترسم، لحظه‌ای آرامش دارم؛ مانند پادشاهی که نامه‌ای از تغییرات دنیا در دست دارد.

هوش مصنوعی: زمانی که گل از خاک جوانه زد و به شکوفایی رسید، نگاهی به سرنوشت خود بینداز که چگونه بخت من همچنان در حال پژمردگی است.

هوش مصنوعی: شش ماه است که روز و شب را نمی‌شناسم و نگرانم که ستاره‌ام در این حالت بد به پایان برسد.

هوش مصنوعی: خورشید در روزهای سرد زمستان بر من تابش نکرد و در بهار هم، باد شمالی به من نفوذ نکرد.

هوش مصنوعی: به خاطر دشمن، به شرایط سخت و ملالت‌بار راضی شدم و به این وضعیت عادت کردم، حتی اگر این وضعیت از من جوانی و جانم را بگیرد.

هوش مصنوعی: من تنها عیبم این است که از نطفه‌ای حرام به دنیا نیامده‌ام و گناهی که دارم این است که از نسلی حلال متولد شده‌ام.

هوش مصنوعی: من از نسل ساسانیان و از خانواده‌ای برجسته و پرآوازه هستم، من از نسل کسری، پادشاهی بزرگ و معروف، می‌باشم.

هوش مصنوعی: من به اندازه توانایی‌ام هنری دارم و زمانه نیز با من، که در وضعیت ناگواری به سر می‌برم، در حال جدال است.

هوش مصنوعی: شعری که به اندازه‌ی چاشنی برای وصل خوشمزه است، مانند نقش و نگاری است که به زیبایی یک خیال شباهت دارد.

هوش مصنوعی: نه رنگ همتم تحت تأثیر بغض و حسادت قرار می‌گیرد، نه اجازه می‌دهم مشکلات و موانع دنیا، مانع پیشرفتم شوند.

هوش مصنوعی: هرگز چشم کسی نتوانسته مرا ببیند، و در هنگام بخشش من، هیچ گوش‌ شنونده‌ای نتوانسته صدای مرا بشنود، حتی وقتی که سوالی می‌شود.

هوش مصنوعی: دل من تنها با زیبایی‌ها و هنرها آرام می‌گیرد و برمی‌خیزد. هیچ‌گونه بحث و جنجالی برای من وجود نداشته است جز در دنیای کتاب‌ها.

هوش مصنوعی: اگر کسی درستی این سخن را بر اساس عقل و استدلال خود مورد بررسی قرار دهد، هرگز نمی‌تواند به آن شک کند و خلاف آن را بپذیرد.

هوش مصنوعی: عمر من بیش از سی سال سپری شده و من هرگز در این عمر شاد نبوده‌ام. جانم در جدایی رفته و نتوانستم چهره‌ی محبوبم را ببینم.

هوش مصنوعی: عمر انسان در بهار زندگی، یعنی در سی سالگی، به سرعت گذشت. حالا که از آن زمان گذشته و شصت سال عمر کرده‌ام، چه فایده‌ای دارد اگر هنوز باقی‌مانده‌ای از عمر باشد؟

هوش مصنوعی: دل بعد از جوانی دیگر شادی و خوشحالی نمی‌گیرد، همان‌طور که نور خورشید در زمان غروب کم‌نور می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر سنگی سخت به داستان من گوش دهد، رحمت خواهد آورد بر این بدن بیچاره که چاره‌ای ندارد.

هوش مصنوعی: ای پرنده صبح، با صدای نغمه‌ات این سخن را در حضور پادشاه جهانی که اگر فرصتی باشد، سر بده.

هوش مصنوعی: من می‌دانم که پادشاه به خاطر سخن، به دنبال من می‌گردد، و او می‌داند که اگر در این هنر مهارت ندارم، از من ناامید خواهد شد.

هوش مصنوعی: من از محبتی که شهریار به من دارد بهره‌مند شدم و همچنین از رحمت و نعمت‌هایی که خداوند بر ما می‌بارد، در امان هستم.