هوش مصنوعی: چرا باید به دنیا و مردم آن تکیه کنم؟ من نابینا نیستم که به عصا احتیاج داشته باشم.

هوش مصنوعی: من هرگز از رقیب یا فقیر، امیدی به مهربانی ندارم؛ برای من انتظار داشتن چیزهای ارزشمند بی‌مورد است.

هوش مصنوعی: من با افراد ناپاک و بی‌ارزش دوست نمی‌شوم، زیرا مانند حبابی هستم که حیف است زندگی‌ام فقط در گذر از هوا و بی‌هدف سپری شود.

هوش مصنوعی: اگر پرنده‌ی اراده و تلاش من به اوج برسد، دیگر آسمان زیر پا می‌افتد و برای من مانند یک بستر ساده خواهد بود.

هوش مصنوعی: سفر در دنیای زندگی بدون زحمت و دشواری ممکن نیست، مگر اینکه دل من مانند یک آینه، واقعیات و زیبایی‌های دنیا را منعکس کند.

هوش مصنوعی: اگر کسی در جایگاه دوستی جانش را بخواهد، من باید با تمام وجود اطاعت و راضی بودن را پیشه کنم و به او تکیه کنم.

هوش مصنوعی: من به کسی که حتی بدون دست و پا است ترجیح می‌دهم، اگر آن دیگری پاهایی نامناسب و دستانی بخیل داشته باشد.

هوش مصنوعی: من که با انسان‌های نیکو رفتار می‌کنم و صفات خوب دارم، چرا باید زشتی از اهل جهنم داشته باشم؟

هوش مصنوعی: غبار کدورت من را از بین برد و ذهنم مانند نوری که در آسیاب وجود دارد، برکت پیدا کرد.

هوش مصنوعی: فکر من تنها مختص به افراد خاصی است و هرگز ممکن نیست که در این زمینه اشتباهی از من سر بزند.