هوش مصنوعی: اگر بر تو واجب است که برای کشتن من کمر ببندی، اما من نمی‌توانم از زیبایی چهره‌ات چشم بردارم.

هوش مصنوعی: چه بگویم که چهره زیبایت را تو خود می‌دانی و نیازی به توصیف من نیست، چون نمی‌توانم به خوبی زیبایی مداری را که دور قمر را زینت می‌دهد، وصف کنم.

هوش مصنوعی: با نیروی محبت می‌توانیم به هم پیوند بخوریم و دنیا را به گونه‌ای کنار هم بسازیم که از رشته‌ای، امکان به هم پیوستن جواهرات ایجاد شود.

هوش مصنوعی: در آن مسیر، وقتی که درخواست‌کننده دستش را از آستین خارج کرده بود، به خاطر بخل و طمع قارون، بر روی طلا و نقره گره‌ای زده بودند.

هوش مصنوعی: چرا به آن یاری که باعث شرم‌زدگی نامت می‌شود، می‌نازی؟ این کار ناشی از نادانی است، زیرا به درختی بی‌ثمر دل بسته‌ای.

هوش مصنوعی: اگر زبان نتواند به‌طور قاطع در برابر دشمن صحبت کند، چه تفاوتی با بستن یک تیغ چوبی به کمر دارد؟

هوش مصنوعی: من از پوشیدن لباس کهنه شرمسار نیستم، اما آیا آسمان چه ارتباطی با این دارد که من این لباس کهنه را بر شاخه درختی بیفکنم؟

هوش مصنوعی: دل صابر و شکیبایی نمی‌خواهد از عشق یاران راحت شود، زیرا مهر و محبت آن‌ها مانند تصویری است که از آیینه به چهره مردم می‌تابد.