هوش مصنوعی: چشم ما به دلیل حضور و روشنایی‌ای که از خاک پای تو به دست آمده، دیگر نیازی به سرمه یا آرایش ندارد.

هوش مصنوعی: عشق تو با دل من چه کرده است؟ آیا نیندیشیده‌ای که چگونه چشم‌هایم مانند موم به حرارت آتش نرم شده‌اند؟

هوش مصنوعی: کسی که به خاطر زیبایی تو از من دوری می‌کند، همانند این است که بلبلِ دیوانه را از چیدن گل منع کند، در حالی که زیبایی گل او را به سمت خود می‌کشاند.

هوش مصنوعی: اگر شب بتوانم آن موهای پیچیده را در دستانم بگیرم، می‌توانم غم و ناراحتی را از دل خود بیرون کنم.

هوش مصنوعی: بخواب ناز و راحت، اما من بیدارم و اهل دل از حال ما باخبرند. وای اگر آن کسی که پشت سر خوابیده، خود بیدار باشد!

هوش مصنوعی: دلها دیگر نمی‌خواهد به کسی احساس وابستگی نشان دهند، زیرا گلچینی در دنیا وجود ندارد که دوباره غنچه‌های چیده شده را به شاخه آویزد.

هوش مصنوعی: صبر را می‌توان با آسودگی تمرین کرد، اگر کسی بتواند دمای بالای آهن داغ را به آرامی بر روی دستش تحمل کند.