این ابیات بخشی از غزلی هستند که بنابر گفته‏ی کتاب «میراث فرهنگی و ادبی انجوی شیرازی» صفحه‏ی 116 در برخی از نسخ دیوان حافظ آورده شده. بنا به نقل همان کتاب، این غزل را اصلاً از «ملک جهان خاتون» دانسته‏اند.
از دوستان اگر کسی متن کامل غزل را در اختیار دارد، لطفاً در حاشیه نقل کند تا متن را کامل کنیم.

غمش تا در دلم مَأوا گرفته است *** سرم چون زلف او سودا گرفته است

لب چون آتشش آب حیاتست *** از آن آب آتشی در ما گرفته است

هُمای همتم عمری است کز جان *** هوای آن قد و بالا گرفته است

شدم عاشق به بالای بلندش *** که کار عاشقان بالا گرفته است

چو ما در سایه ی الطاف اوییم *** چرا او سایه از ما وا گرفته است؟

نسیم صبح، عنبر بوست امروز *** مگر یارم ره صحرا گرفته است؟

ز دریای دو چشمم گوهر اشک *** جهان در لؤلؤ لالا گرفته است

حدیث حافظ ای سرو سمن بوی *** به وصف قد تو بالا گرفته است
---
پاسخ: با تشکر از لطفتان، ابیات مطابق نقل سرکار اضافه شد.

این غرل با شماره 89 در نسخه دست نویس و معتبر دانشگاه استانبول و در دیوان ملک جهان خاتون درج شده و اشتباها توسط برخی در دیوان حافظ درج شده است.بانو الهه در یکی از برنامه های گلهای رنگارنگ که متاسفانه شماره اعلامی ندارد آنرا احرا کرده اند.

شاعر این غزل طبق این مستند ملک جهان خاتون است.

🙏🙏