این ابیات بخشی از غزلی هستند که بنابر گفته‏ی کتاب «میراث فرهنگی و ادبی انجوی شیرازی» صفحه‏ی 116 در برخی از نسخ دیوان حافظ آورده شده. بیت دوم غزل با جستجو در اینترنت یافت شده.
از دوستان اگر کسی متن کامل غزل را در اختیار دارد، لطفاً در حاشیه نقل کند تا متن را کامل کنیم.

اگر به لطف بخوانی مَزید الطافست/ وگر به قهر برانی درون ما صافست
بیان وصف تو گفتن نه حد امکان است/ چرا که وصف تو بیرون ز حد اوصافست
ز چشم عشق توان دید روی شاهد غیب/ که نور دیده ی عاشق ز قاف تا قافست
چو سرو سرکشی ای یار سنگدل با ما/ چه چشمهاست که از روی تو بر اطراف است
تو را که مایه ی خلد است نیاز همتا نیست/ از این مثال گزینم روان در اطراف است
ز مُصحَف رخ دلدار آیتی بر خوان/ که آن بیان مقامات کشف کشّـافـسـت
عدو که منطق حافظ طمع کند در شعر/ همان حدیث هُما و طریق خطّافست
---
پاسخ: با تشکر، ابیات مطابق نقل شما اضافه شد.

با سپاس از محیا
آیا برایتان مقدور است منبع نقل ابیات را ذکر فرمایید؟ زیرا در حافظ خانلری ابیات 4 و 5 ذکر نشده.

در نسخهٔ خطی «دیوان حافظ به خط عبدالصمد شیرین‌قلم 990 هجری» مصرع دوم بیت آخر به این شکل که معروفتر هم هست آمده است:
همان حکایت زردوز و بوریاباف است

درود، بیت پنجم در مصرع نخست حرف "ت" در عبارت "خلد است" اضافه هجا بوده و از وزن خارج است.

پس مطمئنا، حداقل این بیت از حضرت حافظ نیست