گنجور

قطعه شمارهٔ ۱۳ - ماده تاریخ وفات (امیذ جود)

اعظم قوام دولت و دین آنکه بر درش
از بهر خاکبوس نمودی فلک سجود
با آن وجود و آن عظمت زیر خاک رفت
در نصف ماه ذی‌قعد از عرصهٔ وجود
تا کس امید جود ندارد دگر ز کس
آمد حروف سال وفاتش امیذ جود

اطلاعات

وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب شعری: قطعه
منبع اولیه: ویکی‌درج

* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.

برگردان به زبان ساده

اعظم قوام دولت و دین آنکه بر درش
از بهر خاکبوس نمودی فلک سجود
هوش مصنوعی: بزرگی و استحکام حکومت و دین به این است که آسمان برای او سجده کند و در برابر درگاه او خاک بیفتد.
با آن وجود و آن عظمت زیر خاک رفت
در نصف ماه ذی‌قعد از عرصهٔ وجود
هوش مصنوعی: او با آن همه بزرگی و شکوه، در روز نیمهٔ ماه ذی‌قعد، به زیر خاک رفت و از این دنیا ناپدید شد.
تا کس امید جود ندارد دگر ز کس
آمد حروف سال وفاتش امیذ جود
هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که وقتی هیچ‌کس امیدی به بخشش و سخاوت ندارد، دیگر نمی‌توان از کسی انتظار داشت. اشاره به این دارد که در روزگار وفات کسی، حرف‌ها و نشانه‌ها به ما یادآوری می‌کنند که دیگر از او جود و بخشش نمی‌توان دید.

خوانش ها

قطعه شمارهٔ ۱۳ - ماده تاریخ وفات (امید جود) به خوانش محسن لیله‌کوهی
قطعه شمارهٔ ۱۳ - ماده تاریخ وفات (امید جود) به خوانش مریم فقیهی کیا

حاشیه ها

1399/01/14 11:04

معادل ابجد «امید جود» برابر 68 است که مطمئنا معادل ماده تاریخ نخواهد بود. من حدس می‌زنم «امید» باید به شکل «امیذ» با ذال معجم نوشته شود که در این صورت «امیذ جود» معادل 764 خواهد بود.

1399/10/14 02:01
یسنا

با حاشیه حمیدرضا موافقم. همانطور ک دوستانی که در دانشگاه یا بطور آزاد مطالعه ادبیات داشته اند آگاهند، در دوران حافظ و سعدی صدایی که اکنون د تلفظ میشود ذ تلفظ میشده.
مثلا سعدی شعری دارد ک در آن "لذیذ" را با "شنید" قافیه کرده است. قدما د و ذ را با هم هرگز قافیه نمی کردند و در آن شعر واضح است ک دوران سعدی شنید، شنیذ تلفظ میشده